Ο μαύρος καφές στο πεζοδρόμιο
με καρέκλες και τραπέζια φανταχτερά σαν έντομα.
με καρέκλες και τραπέζια φανταχτερά σαν έντομα.
Πολύτιμες, αιχμαλωτισμένες σταγόνες
γεμάτες με την ίδια δύναμη που έχει το Ναι και το Όχι.
γεμάτες με την ίδια δύναμη που έχει το Ναι και το Όχι.
Βγαίνει από σκοτεινά καφέ
κι ατενίζει τον ήλιο ασκαρδαμυκτί.
κι ατενίζει τον ήλιο ασκαρδαμυκτί.
Στο φως της μέρας μια τελεία ευεργετικού μαύρου
που χύνεται γρήγορα μέσα στον χλομό πελάτη.
που χύνεται γρήγορα μέσα στον χλομό πελάτη.
Μοιάζει τις σταγόνες της μαύρης βαθύνοιας
που μερικές φορές κλείνονται στην ψυχή
που μερικές φορές κλείνονται στην ψυχή
και μας δίνουν ένα ευεργετικό σκούντημα: Πήγαινε!
Παρότρυνση ν’ ανοίξουμε τα μάτια.
Παρότρυνση ν’ ανοίξουμε τα μάτια.
από τη συλλογή Ο
Μισοτελειωμένος ουρανός (1962).
Το ποίημα περιλαμβάνεται στον τόμο Tomas Tranströmer, Τα
Ποιήματα, μετάφραση Βασίλης Παπαγεωργίου, εκδόσεις Printa 2004.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου