Ανεπάρκεια

Η καρδιά μου αδυνατεί να στείλει
αίμα στις αρτηρίες μου.
Όσο και αν φύγει, δεν επιστρέφει ποτέ.
Οι φλέβες μου διψάνε.
Ο γιατρός λέει να μην φοβάμαι.
Ανεπάρκεια.
Σε τι;
Συναισθημάτων;
Συντρόφων;
Ζωής;

Τα μάτια μου έχουν κολλήσει στο ταβάνι.
Βαριούνται το αριστερά-δεξιά.
Το σώμα μου κάπως βαρύ.

Κάποιος μιλάει στο τηλέφωνο,
κάποιος ζητάει σεντόνια,
κάποιος ροχαλίζει
και ίσως κάποιος διαμαρτύρεται.
Βασικά, πάντα κάποιος διαμαρτύρεται.

Καθώς η σάρκα μου ζεσταίνει το λευκό
σεντόνι
εγώ αναρωτιέμαι πόσους έχει καταπιεί τούτο
το νοσοκομειακό κρεββάτι.
Κανένας δεν θα ήθελε να γίνει μέρος της συλλογής.

Στις ζωές μας μετράμε πόσα κρεβάτια αλλάξαμε,
αν είχε τούτο το στρώμα φωνή,
σίγουρα θα μας είχε κερδίσει στον αριθμό.

Το οξυγόνο το νιώθω λίγο,
τα πνευμόνια μου ουρλιάζουν
οι φλέβες μου έχουν στεγνώσει
και οι ανάσες μου, γδέρνουν την τραχεία.

Κανένας δεν ροχαλίζει
κανένας δεν μιλάει
ούτε και διαμαρτύρεται.

Κι εγώ πλέον πιο κρύα και λιγότερο ζωντανή
δεν γαργαλιέμαι με το καρτελάκι που περνάνε
στο δάχτυλο του ποδιού μου.

Άραγε κάθε πότε αλλάζουν στρώματα εδώ;
Όταν χαλάσουν;
Ή μήπως έχουν συγκεκριμένο αριθμό ψυχών;
Για παράδειγμα "Χωρητικότητα μέχρι 15 ψυχές".

Εγώ προς το παρόν είμαι άνετα,
ίσως θέλει 5-6 για να γεμίσει.

 από  http://victorialexstories.blogspot.gr/