Η δύναμη μέσα στην πράσινη θρυαλλίδα που σπρώχνει το λουλούδι
Σπρώχνει και τα χλωρά μου χρόνια` που άνατινάζει τις ρίζες τών
δέντρων
Αυτή ο καταλυτής μου.
Και δεν έχω φωνή να πώ στο κυρτωμένο ρόδο
Πως ο ίδιος λυγίζει τη νειότη μου πυρετός του χειμώνα.
Η δύναμη που σπρώχνει το νερό μέσ' απ'τους βράχους
Σπρώχνει το άλικο αίμα μου` που στερεύει τα κεφαλάρια
Μεταμορφώνει τα δικά μου σε κερί.
Και δεν έχω φωνή να ξεστομίσω στις φλέβες μου
Πως το ίδιο στόμα ρουφάει τον χείμαρο του βουνού.
Το χέρι που φτειάχνει τη δίνη του νερού μέσα στη λίμνη
Ταράζει την κινούμενη άμμο` που δένει στο νερόμυλο τον άνεμο
Φουσκώνει το νεκρικό ιστίο μου`
Και δεν έχω φωνή να πώ στον κρεμασμένο
Πως απ ' το χώμα μου βγαίνει του δήμιου ο πηλός.
Τα χείλη του χρόνου κολλάν σα βδέλες στο στόμα της πηγης`
Ο έρωτας στάζει και συνάζεται, μά όταν στή γη κυλήση το αίμα
θα γαληνέψουν οι καϋμοί.
Και δεν έχω φωνή να πω σ' ένα άνεμο περαστικό
Πως ο καιρός έχει φτειάξει μιά θήκη ουρανού γύρω στ ' αστέρια.
Και δεν έχω φωνή να πω στο μνήμα του εραστή
Πως το ίδιο σκουλήκι κουλουριασμένο σέρνεται προς την κλίνη μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου