Εγωτική προπαγάνδα

1

Προλετάριοι,
στον μάρσιπο της οθόνης κουλουριασμένοι βρεφικά,
στην υγρή σπηλιά της χιλιετίας που έρχεται νυχτερίδες.

Κουρελήδες της αισθητικής,
εσείς,
πιο ταπεινωμένοι κι από Ινδιάνο ιθαγενή,
αφήστε πια τις μηχανές,
παρατήστε τα πόστα σας,
μπαίνετε ευθύς
στη δούλεψή μου.

Κοχλάστε! με το βιολί μαζί μιας ελεγείας για πάρτη σας
και για πάρτη μου,
εξορύξτε μάγμα απ’ το λαρύγγι
των λόγων μου!
Άντε,
προφτάστε να ζήσετε!

2

Σαν πλαστική μπάλα
στο ρύγχος φώκιας
το ανθρώπινο σώμα κάνει τραμπάλα,
σ’ έναν πίδακα
σιντριβανιού από λέιζερ
ανία
ατονία
κατάθλιψη
σύνθλιψη.

Καιρός τσιτωμένος – επικοινωνιακή αγκύλωση.
Καιρός όστρακο
κι εμείς το μουχλιασμένο του μαργαριτάρι.
Δεν γίνεται αλλιώτικα!
πρέπει ακριβά
να πουληθεί το τομάρι μας,
κανείς να μη μάθει
πόσο φθηνοί είμαστε!

3

Εμφιαλωμένο νερό,
συσκευασμένο ψωμί,
«Μια εποχή στην Κόλαση»
ως και ο ουρανός, κι αυτός
ζητάει τα δικά του,
είμαστε όλοι συμπαίκτες στο παιχνίδι
της ιδιοκτησίας.

Μα που ακούστηκε
παύση πυρός για τους ρημαχτικούς,
διηπειρωτικούς πυραύλους της φαντασίας μας.
Που ακούστηκε
οι πιο ωραίοι,
σαν επηρμένα ηλιοτρόπια
αδέσποτα απ’ τον ήλιο,
πεισματικά τριγύρω απ’ τον εαυτό τους να γυρίζουνε;

ρομποτικά
παρελαύνει ο κόσμος,
ξοπίσω αφήνοντας
να χάσκουν χρόνια, χρόνια
σαν έκταση καρβουνιασμένη
απ’ τα ρουθούνια αυτά του δράκου.

4

Σαν σε προθάλαμο χειρουργείου,
η φρίκη
βηματίζει νευρικά στον οισοφάγο μου,
τα παιδιά της ανασταίνονται,
που έλεγες, χθες,
είχαν πεθάνει.
Φοβάμαι,
και τούτο
είναι όλο.

5

Ακούστε καλά !
κωδωνοκρούστης στην καμπανούλα,
σαρκοφάγο λουλούδι της ασκήμιας μου,
στο αχανές πεδίο της καμπούρας μου
όπου,
απαράλλαχτα έναστρος ουρανός, αιωρείται
η αστροσκόνη που είμαι.
Ακούστε καλά!
κυνηγημένοι σαν Βιετναμέζοι
στη ζούγκλα των τοξικών αναθυμιάσεων
φεύγουμε
φεύγουμε
φεύγουμε μακριά.

Το σκηνικό
μαύρο με φώτα αχνά
τα αστέρια και τους ετερόφωτους πλανήτες
και πλέουμε
όπως νάναι,
λαθραία,
ολοταχώς για ποιος ξέρει πού,
στους δαιδάλους του διαστήματος
«τεχνολογία», ψελλίζοντας,
«είσαι η αρχαιολογία του αύριο».

6

Ακούστε καλά,
Αριστεροί σύντροφοι,
λαός,
ταξική πάλη,
καπιταλισμός,
τίποτα δεν είναι αλήθεια,
τίποτα δεν είναι αλήθεια,
ο Μαρξ επωάζει
το αργιλώδες αυγό
των «ανθρωπίνων αδυναμιών» σας.

Ελληνική Δημοκρατία,
άκου καλά!
μ’ ένα γαλανόλευκο κουτάλι
με μπουκώνεις
με πηχτό σκοτάδι,
συνθετικό από τους άθλους των ηρώων σου.

Δεν θέλω!
Δεν ξέρω ήρωες,
εκτός μονάχα
τον εαυτό μου.
Καθένας μας ας αρκεστεί
στον προσωπικό του ήρωα.

8

Δύση.
Ο πολτός του ήλιου σιγοβράζει
αποψιλώνοντας το βουνό.
Απ’ την πλαγιά κάθε τόσο
εκτοξεύονται με κρότο
τα τελευταία ξεχασμένα
φυσίγγια του πάθους.

9

Αφού σπαρτάρησε
στ’ αγκίστρι της βίας,
η Ευρώπη κοιμάται
σαν κρέας σε χασάπικο,
φρουρούμενη
από διμοιρίες μπάτσων.

10

Αδέρφια μου,
ακούστε καλά,
μια μέρα θα φτιάξουμε
τον γυάλινο κήπο που ονειρευόμαστε,
μια μέρα από το γυάλινο πηγάδι του
θα αντλήσουμε
ζεστή σοκολάτα
και λουλούδια εντελβάις,
πολύτιμο δώρο
γι’ αυτούς που παλεύουνε
για να γίνουν παραμυθένιοι,
ίσως για μια γυναίκα,
ίσως, απλά, για την καύλα του
παραμυθιού,
ίσως αλλόκοτα,
γιατί αλλιώς δεν θα
μπορούσαν.
Εκδίκηση,
Στ’ όνομα καθετί εύθραυστου!

http://tokoskino.wordpress.com/