ΔΡΩΜΕΝΑ ΤΗΣ ΜΙΚΡΗΣ ΤΡΙΤΗΣ

Αέτειος τύχη φυσάει κι ολοένα πιο φθοροποιά παρουσιάζονται τα
ερείπια. Εγώ τα βλέπω καινούρια με στολή αετού, μεγεθυμένα μες
στο μέλλον. Μια γυναίκα ξετυλίγει τον ήχο και τον στρώνει στο δά-
πεδο. Τα δύο πόδια που φαίνεται να προχωρούν προς τα πίσω εξακο-
λουθούν να έρχονται καταπάνω μου. Ξάφνου ανάβουν τα φώτα και
βλέπεις την ηρωίδα του έργου με τα καθημερινά της.

Μυρίζει κλεισούρα εδώ μέσα. Φαίνεται πως ο μικρός του εικοσιεν-
νέα είναι που σκηνοθέτησε την κλοπή. Στην αίθουσα του δικαστη-
ρίου οι δύο γυναίκες από την πολλή προσπάθεια έγιναν τρεις. Ο
αγκώνας της μιας είναι συνάμα και κρύπτη. Στο βάθος υπάρχει κι
ένας ανδριάς αορίστου εποχής έφιππος. Βουίζει κι ακούς τα γεγονό-

τα να τρέχουν. Είναι χρόνια τώρα που περιμένω μιαν απόφαση. Μα
δεν παρουσιάστηκε κανείς.

Κείνοι που κάναν την παρέλαση θα 'χουν κιόλας τώρα φτάσει στην
εκκλησία. Μια κυρία με σταματά και μου ζητάει λίγο νερό. Μια
άλλη με κοιτάζει απ' απέναντι. Φορά μια πλατιά κι ανάλαφρη ψάθα,
προσπαθώντας να χωρέσει μέσα της όλον τον ήλιο. Δίπλα της μια μι-
σάνοιχτη πόρτα. Κι η θάλασσα. Μια ελαφριά τρικυμία όπου κυριαρ-
χούν εναλλάξ τ' αρώματα της μπανάνας και της βιολέτας. Κλυδωνί-
ζομαι κι επιμένω. Έχουνε δίκιο. Το μεγάλο μας όφελος είναι από τις
πολλές μικρές καταστροφές. Έτσι εξηγείται πως οι τοίχοι όλοι και-
νε και βγάζουν καπνούς, χωρίς να φαίνεται πουθενά φλόγα. Που ση-
μαίνει ότι ο ήλιος ταξιδεύει, και όχι πάντοτε.
Ούτε ξέρει κανείς πως βρέθηκε εδώ. Διαθέτει μια πελώρια κινηματο-
γραφική μηχανή και ίπταται. Με κάθε κλικ εκτινάσσει μικρά καθη-
μερινά αντικείμενα, σφυρίχτρες, χτενάκια, μολύβια, βούρτσες. Μου
μπαίνει ο πειρασμός και πλησιάζω. Βάζω με το νου μου ένα παλιό
εγγλέζικο τραγούδι για την άνοιξη και περιμένω με δυσπιστία. Πρώ-
τα αισθάνομαι να πέφτει χωρίς λόγο μια λεπτή βροχούλα, και σε λί-
γο βλέπω από ψηλά λουλούδια πολλά, σκόρπια, σε μπουκέτα, και σε
ολόκληρα στεφάνια. Σωστός κατακλυσμός. Την ίδια στιγμή που μή-
τε ακούς μήτε οσφραίνεσαι τίποτε· αλήθεια θα 'ναι, φαίνεται, και το
ύψος του Κρόνου και το βάθος του Τάμεση.
Αν δεν σου λείψει ένα κομμάτι ζωής, όνειρα μην περιμένεις. Του χα-
μού πάντοτε είναι ιδιοκτήτης ο καιρός, κι εμείς σχεδόν σοφοί αλλ'
ως γέροντες, που ο ύπνος μας μαθαίνει ολόκληρους απέξω. Μας απο-
στηθίζει. Το εικοσιτετράωρό μας είναι μια συνεχής ανάκριση. Είναι
χρόνια τώρα που περιμένω μιαν απόφαση. Στην πραγματικότητα
όμως δεν υπάρχει τίποτε. Κάθε καθρέφτης έχει κι από 'να δικό του
είδωλο που, μόλις πάω να κοιταχτώ, με αλλοιώνει. Κατά λάθος μα-
θαίνει κανείς και μυστικά που περνούν γι' αλήθεια. Μολονότι τόσο
εκτεθειμένη στο φως δεν ξεβάφει.
Η παρέλαση ακόμη συνεχίζεται. Μπρος πάνε οι σαλπιγκτές και πί-
σω τους οι βαθμοφόροι με τα διακριτικά τους. Από το πλάι στη δια-
δρομή προφταίνουν να ιδρυθούν ζαχαροπλαστεία και ζυθοποιεία.
Σκέφτεσαι τι σπουδαίο θα ήταν να μπορούσε όλος ο τελευταίος πό-
λεμος να χωρούσε σ' αυτό το τετραγωνάκι. Τώρα οι πρώτοι θα έχουν
φτάσει κιόλας στη στροφή του δρόμου και θα πλησιάζουν στο λιμά-
νι. Με το που αρχίζει να σκοτεινιάζει, ο καφετζής της γωνιάς σκαρ-
φαλώνει σ' ένα τραπέζι για να κρεμάσει ένα φαναράκι. Μόλο που δεν
έχει δεύτερη παράσταση απόψε. Ετοιμάζομαι να τρομάξω.
Ακούγεται μια βοή. Θα 'ναι τα γεγονότα που ολοένα τρέχουν. Με-
ρικά παραχαραγμένα σαν χαρτονομίσματα. Ζητώ ν' αγοράσω αξιο-
πρέπεια σαν αυτή των ελεφάντων που απομακρύνονται για να πεθά-
νουν. Είναι μέρες τώρα που ανεβοκατεβαίνω σκαλιά χωρίς να βρί-
σκω το σπίτι μου. Θα πρέπει να γραφτεί και το τελευταίο κεφάλαιο
της ιστορίας για να δω αν ανήκω στη φυλή σας. Δε μου αρέσει. Όλα
τελειώνουν κάποτε.
Ένας κλητήρας απλώνει τον τάπητα της δικαιοσύνης.
                                                       *
Και μετά που δάκρυσα είδα τα βουνά
Γινωμένα ιερά να βασιλεύουν
Πίσω από τον ήλιο.
Το θαύμα είναι πάντοτε μονογενές. Η παραμικρή προσθήκη ευφυΐας
Μαγιού το μεταβάλλει σε γεωμετρημένο λαχανόκηπο.
Οι πενταροδεκάρες της ατιμίας που μήτε τις παίρνεις είδηση αποτε-
λούν εντούτοις, όπως το αντίστροφο ενός εράνου, την απώλεια του
μισού κεφαλαίου σου.
Φορβάδες θέλει το κριθάρι κι αναιδείς αναβάτες οι φορβάδες.
Αν καταφέρεις να βγάλεις Blake απ' τον Shelley και Shelley απ' τον
Blake έχεις ήδη γίνει η αρχή ενός νέου Vasco da Gama.
                    Αιολεύς έβαινε Δωρίαν κέλευθον ύμνων
Από τις παράνομες σχέσεις ανάμεσα στα άλογα του Paolo Uccello
και τα νούφαρα του Claude Monet πρέπει να γεννήθηκαν τα πιο καθα-
ρόαιμα μονόχρωμα του Rothko, ή αλλιώς η απόλυτος ζωγραφική.
Άπαξ και φτάσει να θεωρείται αλάνθαστο ένα χρώμα, δεν υπόκειται
πλέον στην εξέλιξη, ακριβώς όπως ένας τέλειος στίχος. Μάθε
ν' αγοράζεις πάντοτε από την ίδια -όσο μεγάλη κι αν είναι- ποσό-
τητα του ελαχίστου.
Κι αυτό που θα το λέω «αείπηγον», εννοώντας κάτι μικρά πατήματα
βρυσούλας κει που διάβηκε Όλυμπος.
Αν δεν έχεις κάνει έρωτα ποτέ σου με τα μαθηματικά, δε θα μπορέ-
σεις ν' αποδείξεις ότι τα γραφτά σου τους μοιάζουν.
Είναι τόσο σχετικά τα μεγέθη, που αυτοκαταργούνται. Ένα ικανό
μυρμήγκι βαρύνει -σε απόλυτο αξία- περισσότερο από έναν μέ-
τριο πρωθυπουργό.
Άσπρα κομματάκια σύννεφο έδειχναν
Τι λογής φυσάει στον κόσμο εκείνον.
Ο βήχας του Ιουστινιανού δεν έχει μεταφραστεί ακόμη. Εξού και
η δυσκολία να κατανοηθεί ως τις μέρες μας η δημιουργία του Βυ-
ζαντίου.
Και ως γη και ως ώρα, η μεσημβρία σημαίνει την ίδια σου την καμ-
πάνα.
Τόσο το θέρος, τόσα τα πουλιά, και σε μέγα βάθος
Η πάντων και πασών Ελληνίς θάλασσα.