Ανάμεσα σε δυο πολέμους

Θυμάσαι εκείνο το πρόγευμα έναν Νοέμβρη—
Παγωμένα μαύρα σταφύλια που μυρίζαν αμυδρά
Aπ’ το φελλό όπου ήτανε συσκευασμένα,
Σκληρά ψωμάκια με τη ζεστή τους, άσπρη σάρκα,
Και παχιά, με μέλι γλυκαμένη σοκολάτα;
Και τα πάρτυ τις νύχτες·το τζιν και τα τάνγκο;
Τα σχισμένα δίκτυα για τα μαλλιά, τα απωλεσμένα μανικετόκουμπα;
Πού έχουν όλα τους ετούτα πάει,
Τα όμορφα κορίτσια, οι εγκαταλελειμμένες ώρες;
Eίπαν πως ήμασταν χαμένοι, τρελοί κι ανήθικοι,
Και ανακατεύτηκαν με τα σχέδια της διοίκησης.
Και σήμερα, εκατομμύρια κι εκατομμύρια, κλεισμένοι ζωντανοί
Στα φέρετρα των περιστάσεων, Χτυπάνε τα θαμμένα καπάκια,
Σπαρταράνε στα κελάρια των ερειπίων, και τσακώνονται
Πάνω απ’ την ίδια τους τη διαιρεμένη σάρκα.

Mετάφραση: Μαρία Θεοφιλάκου

http://tokoskino.wordpress.com/