ΑΠΟΣΤΙΧΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΠΑ ΕΝΑΝ ΟΡΘΡΟ ΣΤΟ ΑΣΚΗΤΗΡ1Ο ΤΟΥ ΑΠΟΛΛΟΥ

                    

Ξύπνησες Αδάμ    και ξαναρχίζει ο κόσμος
Φύλλωμα κισσού    στον ασβέστη περνάν
Τρεμάμενα τα κύματα    μυριάδες σκιάσματα

Μες στ' Απίστευτο    μετρήσου και πες

Πόσο πιάνει ο σταυρός    και πόσο η Πλατυτέρα

Της ψυχής σου που ανάφτηκε    χρυσός αέρας

Αϊτέ Θαλασσών    των ουρανών δελφίνι
Ζωή μου γλαυκή    που σε μιαν αστραπή
Τα 'πες όλα και τα 'καψες    τα 'πες όλα και τα 'κρυψες
Εναντίον μου    να μεγαλώνουν είδα
Κορυφές του Αραράτ    κι ακατάληπτες γλώσσες
Όμως μόνος προχώρησα    κι ούτ' ένα δάκρυ
Δόλωμα κρυφό    στη βοή των κυμάτων
Ρίχνω κι αγρικώ    σαν λεόντων φωνές
Τις φορές οπού αδίκησα    τις φορές οπού απάτησα

Μου κατάφαγαν    σπείρες μελισσών

Το λιγνό μου κορμί    και τη μιλιά μου πήραν

Θεές κωδωνοκρούοντας    πέλαγα μαύρα

Να πενθώ για τι;    Ποιος αυτός που προστάζει;
Ποιανού μαχητή    χαμένου στο σωρό
Άθελά του το ίνδαλμα    να ξανάρχεται μέσα μου;
Τρεις και τέσσερις    φορές έγειρε ο νους μου
Με λοξά τα φτερά    πουλιού της τρικυμίας
Κι υστέρα πάλι τίποτα    τίποτα πάλι
Έχε γεια Βοριά    μελαψέ σγουρομάλλη
Που κρυφά κρατείς    από κάτω της γης
Το ένα μου αηδόνισμα    τα πολλά μου αμαρτήματα

Εννεάστερο    τέρας φωτεινό

Ταξιδεύει ψηλά    και στην ψυχή μου ρίχνει

Τόπους τόπους τα γράμματα    κι ούτε μια λέξη

Τίποτα να πω    πια δε γίνεται άλλο
Μοναχά φυσώ    και πέπλα παλαιά
Για τους άλλους αόρατα    μπρος στα μάτια μου ανοίγονται
Ανυπόταχτο    σκαρφαλωμένο γίδι
Στα ύψη μασά    των αιώνων τα φύλλα
Όπως πριν που γεννήθηκα    κι όπως κατόπιν
Εμπρός προσκυνώ    σε την Ανθοκρατούσα
Μαβιά που κοιτάς    και τα πέρα βουνά
Ωσάν της Αναλήψεως    καταδιάφανα  χάνονται

Ατελεύτητα    λευκό το κελί

Σαν σταγόνα νερού    καθαρού μες στον ήλιο

Με πηγαίνει κι ολόγυμνος    το θαύμα λέω.

1972