Περί γραφής

Η γραφή μου τρεμοπαίζει
σαν κορμάκι. Σαν φλόγα.
Είμαι ολοζώντανος και
διεκδικώ πνοή. Διεκδικώ
μέλλον. Μέχρι τα πέρατα
της οικουμένης. Μέχρι των
σπλάχνων της τα έντερα.
Μέχρι τη ρουφήχτρα ερωμένη.
Όλο χείλη λαγωνικά. Χείλη
βεντούζες. Μέχρι τ’ ανοιχτά
της σκέλη. Μέχρι του Σατανά
τον καταπιόνα. Μέχρι το λάρυγγα
και τα εντόσθια. Μέχρις ηθικού
κλονισμού και δε συμμαζεύεται.
Μέχρι πάνω και μέχρι κάτω.
Μέχρι πέρα και μέχρι δώθε.
Το φως του κόσμου εγώ ειμί.
Ο ίλιγγος. Των σχισμών
ο ολόλαμπρος ήλιος. Η κλειτορίς.
Μιαν έρημος από λωτούς. Χνουδάκι
όλο χρησμούς. Αιδοίον λοφίον.
Εγώ σαλεύω φθορά και φως.
Περ’ απ’ το τέλος και πέρα απ’ την
αρχή. Εσύ που ανοιγοκλείνεις
πάθος είμαι εγώ. Εσύ εγκέφαλε
εσύ μυαλό. Εσύ σπέρμα που στέλνω
στο θεό και στα δόντια της. Εσύ
φλέβα που βαράς σφυριές.
Εσύ πλεκτάνη και σπιτίσιο μουνί.
Έξω τριζόνια που υπόσχονται πολλά.
Μέσα υγρά και αχ και βαχ εκ της
ιδίας της κυράς. Στόμα ανοιχτό
μονορούφι. Στόμα στοά. Ω! διάγω βίο
ποιητού, διάγω τρίχες του εφηβαίου.