(artwork by Eileen Marie Roche)
να βρέχει κι εγώ να γράφω πάλι
σπαρακτικά ποιήματα
να με λένε Ερατώ Άνν ή Σύλβια
και να κατοικώ στον τέταρτο όροφο
στο δωμάτιο σαράντα τέσσερα
να πετάω τη γραφομηχανή
στο φωταγωγό, να βρέχει
να βρέχει κι εγώ να γίνομαι κομμάτια
ν’ ανοίγω πάλι το συμπαγές του στήθους μου
να ξεκολλάω με λύσσα όλες τις μονώσεις
να με βρίσκω ανάσκελη
κάτω από μια διάφανη μεμβράνη
παλιομοδίτικη σπασμένη ανθοστήλη
ξεχαρβαλωμένος τηλεφωνικός θάλαμος
να βρέχει κι ό πως βρέχει
να μη βλέπω καθαρά πού βρίσκεται
και τι χωρητικότητα έχει
ο κάδος ανακύκλωσης στην οθόνη μου
λες και μια παλιά ίντριγκα
μια υγρή εκκρεμότητα
απ΄ το παρελθόν
θολώνει τα πίξελ
μνήμες βιομάζα
μικροσκοπικά τσιπάκια
με προσωπικά δεδομένα
κλήσεις σε αναμονή
ανεπίδοτα γράμματα
στημένα παιχνίδια
ένα σκιάχτρο
ένας διαβήτης
που ορίζει γύρω από την ‘ουσία’
αυτό τον ατέρμονο τροχό των προθέσεων
απουσία
παρουσία
βρέχει και καμιά βεβαιότητα δεν με διασώζειαπό αυτή την ανελέητη (δια)γραφή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου