Concha García

Concha García
Υπάρχουν χίλιοι τρόποι να συνέλθεις
μτφρ.: Δανάη Ταχταρά español |






Η Κόντσα Γκαρθία (Concha García) γεννήθηκε στη Λα Ράμπλα της Κόρδοβα το 1956, αλλά από μικρή ηλικία ζει στη Βαρκελώνη, όπου και σπούδασε Ισπανική Φιλολογία. Eχει συμμετάσχει σε διάφορες ανθολογίες ποίησης και είναι ήδη βραβευμένη με σημαντικά βραβεία στην πατρίδα της.

Συμμετείχε στην ίδρυση της Αίθουσας Ποίησης της Βαρκελώνης και της Eνωσης Γυναικών και Γραμμάτων. Παράλληλα, ως δημοσιογράφος έχει συνεργαστεί με την εφημερίδα ABC, ενώ επί του παρόντος γράφει για την πολιτιστική στήλη της εφημερίδας Avui. Συμμετέχει επίσης στη διεύθυνση του περιοδικού Ficciones.

Τα ποιητικά της έργα είναι τα εξής: Por mí no arderán los quicios ni se quemarán las teas (1986), Otra ley (1987), Ya nada es rito (1988), Desdén(1990), Pormenor (1993), Ayer y calles (1994), Cuántas llaves (1998),Árboles que ya florecerán (2001), Lo de ella (2003) και Acontecimiento(2008). Επίσης, στην εργογραφία της περιλαμβάνεται ένα μυθιστόρημα (Miamor.doc, 2001) αλλά και η μετάφραση ποίησης από τα γερμανικά.

Η ποίηση της Γκαρθία σχετίζεται με την αναζήτηση κοινών σημείων στην πρωτοπορία της λεγόμενης Γενιάς του 1927, διέρχεται την περίοδο του Φρανκισμού και καταλήγει στη γόνιμη συνάντηση με το έργο του Αντόνιο Ματσάδο (που υπεραμυνόταν της ανάγκης για τη δημιουργία μιας νέας συναισθηματικότητας). Χαρακτηριστικο στοιχείο στο έργο της είναι η καθημερινότητα, όσο και οι παράλογες καταστάσεις σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο, η εσωτερική αναζήτηση, η διαφορετικότητα. Με την αγάπη και τον ερωτισμό προσεγγίζει τον κόσμο, ενώ άλλο τόσο επιδιώκει τη διερεύνηση των ανθρωπίνων σχέσεων και τις εκφάνσεις τους στο σύγχρονο παρόν. Οπως επισημαίνει η ίδια σε κείμενά της, αναρωτιέται για την προέλευση της συναισθηματικής συγκίνσης, αλλά και για το τέλος της, πιστεύοντας ότι πρόκειται για μια διαδικασία φαταλιστική.

Η συλλογή Acontecimiento (Συμβάν), από την οποία προέρχονται τα μεταφρασμένα ποιήματα στο παρόν τεύχος, αποτελείται από δύο μέρη - το δεύτερο να περιέχει μόνον ένα -μακροσκελές και αφηγηματικού χαρακτήρα- ποίημα, εστιάζοντας στην περιπέτεια μέσα από την εμπειρία μιας καθημερινής κατάστασης. Η συλλογή βρίθει από περιγραφές ονείρων και εν γένει αισθήσεων από την παιδική ηλικία και αναδεικνύει μια μνήμη παρορμητική, γεμάτη από αλληλοδιαδεχόμενους φανταστικούς χώρους και χρονικές στιγμές, από αισθήματα απώλειας και επανασύνδεσης, από το ταξίδι της αγάπης και το θαύμα του σώματος, από τη γεωγραφία των άλλων, μη γνώριμων τόπων.






Εμπειρία

ΧΤΙΖΕΤΑΙ χωρίς να οικοδομείται.
Ανεπαίσθητη κίνηση όταν τα παράθυρα
αλλοιώνουν με τη διαφάνειά τους
σαράντα εκατοστά σεντονιού.
Ενσωματώνεται μπλε, η τέλεια κατάσταση,
ένα χέρι στο φαναράκι,
ανάπαυση, μια ανεπαίσθητη ανάμνηση
που καταλαμβάνει για μια στιγμή
άλλη εμπειρία. Το πετρωμένο
δάσος, μια ηλιόλουστη μέρα, πολλά
χιλιόμετρα στέπας, όλη πράσινη, όλη ίδια,
κοπάδια ζώων, μία ρεκλάμα για μάτε.
Η πάλη ενάντια στην πληγή,
ενάντια στη μονιμότητα του ήδη γνωστού,
ξυπνά
μια απερίγραπτη δίψα για πλεύση.



Αλλη πνοή ζωής

ΚΟΙΜΑΜΑΙ με διαλείμματα.
Οταν το χάρισμα εγκαθίσταται
επιλέγω να σε διαλέξω. Η αγκαλιά μου
εξισορροπεί έναν παλιό πόθο,
στερείται εστίασης,
σχηματίζει ένα ακριβές βύθισμα
που χαροποιεί το βαθύ της αλλαγής
και ανασταίνομαι ξένη, αναγνωρίζω τον εαυτό μου
σε βράδια με πράσινα παγκάκια δίχως κανέναν
σαν μια υπέροχη τιμωρία.



Σαν δεκάλογος

ΝΑ ΜΗΝ κάνεις το ίδιο.
Να μην προχωράς στον κύκλο
για τον επαναλαμβανόμενο σκοπό.
Να μην επικεντρώνεσαι στο σημείο
απ' όπου αναχωρείς πάντα.
Οχι στο άλυτο δίλημμα
που λιώνει στο σώμα.
Οχι στις ώρες που προχωρούν
σε ένα κλειστό σύμπαν.
Οχι στα όντα που προσφέρουν
το μέλλον τους σε μια στιγμή.
Οχι στην επαναλαμβανόμενη γυναίκα,
όχι στη σπειροειδή περιπλάνηση,
όχι σε μια πνοή αέρα
που σε ρίχνει σε μιαν άκρη
κι αφήνει μια ευοίωνη λύπη
άχαρων αναμνήσεων.



Μεταφορά

Υπάρχει συμβάν, αλλά και απώλεια, έτσι είναι ο Ζάοεν όταν παίζει το λαούτο.
Δεν υπάρχει συμβάν, ούτε απώλεια, έτσι είναι ο Ζάοεν όταν δεν παίζει το λαούτο.
ΤΖΟΥΑΝΓΚΖΙ

Ετσι αρχίζει το λιώσιμο των πάγων στην αυτοκρατορία της προσωπικότητας.
ΜΑΡΙΑ ΝΤΕΛ ΚΑΡΜΕΝ ΚΟΛΟΜΠΟ


Η κουζίνα δεν είναι πολύ μεγάλη,
μπορείς να ρίξεις μια ματιά στη θάλασσα
αν ανέβεις στο σκαλοπάτι της βεράντας.
Η τοστιέρα είναι καλύτερα κοντά
στον νεροχύτη. Πλένει τα χέρια
σε μια άσκηση ευγενούς εσωτερικότητας
όμοια με την αναζήτηση της σελίδας εκείνου του βιβλίου
όταν εκείνη ήταν μια γωνιά.

ΤΑ φτεροκοπήματα ορισμένων πτηνών κάνουν θόρυβο
και φτάνουν μέχρι το κρεβάτι, περνούν πίσω
από τον τοίχο. Αφού τοποθέτησε
το κάδρο στην προκαθορισμένη γωνία
μετάνιωσε, και είναι που η ακτίνα του φωτός
που ρίχνει ο φεγγίτης δεν επιτρέπει να φανεί
καθαρά η ράχη του χεριού του αγγέλου.

ΔΕΝ υπάρχουν πλέον αρμάρια, και δεν υπάρχει
και πολύς χώρος γι' αυτές τις κονσέρβες.
Θα ήταν καλύτερα να χρησιμοποιήσω την ντουλάπα
για άλλες δουλειές, αλλά κάπου πρέπει να βάλω
τα τρόφιμα. Τι όμορφη μέρα. Αν μ' αγαπούσαν.

ΒΑΖΕΙ τα ρούχα κάθετα, να μην παλαντζάρουν,
ο άνεμος θα 'ναι νοτιάς και θα φέρει άμμο. Αν οι μέρες
κυλούσαν πιο αργά, αν η ρημάδα η τζαμαρία
είχε τους μεντεσέδες καλά σφιγμένους, αν μου είχε
πει κάποιος ότι αυτό, όσο διαρκούσε,
θα το παρέσερνε μια ανόητη λήθη, χμμ, μου αρέσει,
να πηγαίνω πάνω-κάτω σε αυτή τη μικροσκοπική βεράντα.

ΥΠΟΘΕΤΩ πως θα έχει πετάξει τα ενθύμια,
το πρόσωπο σε σχήμα ήλιου, το στυλό
μ' ένα μικρό ημίψηλο στην άκρη
και το θερμόμετρο τοίχου.
Την τελευταία φορά που την είδα ήταν μόνη,
δεν την κατασκόπευα, δεν έμαθε ποτέ
ότι ήμουν μονάχα τρία καθίσματα πιο πίσω.

ΜΙΑ ξαφνική διακοπή ρεύματος στην πόλη
δεν με άφησε να δω το τέλος,
εγώ φορούσα ένα κοντομάνικο,
παραμόνευα. Με είδα να στρίβω στη γωνία,
έπειτα πήγα σ' ένα μπαρ, ήταν 12 η ώρα.
Επρεπε να τηλεφωνήσω.
Είχα μια μέρα όχι και τόσο φανταστική,
από εκείνες που προσκολλώνται στον χρόνο σου
σε σχήμα λειχήνας, όμως είναι κορμός,
μία περίεργη μορφή μεταξύ φυτού
και ορυκτού, κολλημένη
απλά στο τίποτα.

Η πολυθρόνα δεν κάνει τη δουλειά της, είναι πολύ μακριά
από την τηλεόραση κι αν θέλει να δει από κοντά τις ειδήσεις
πρέπει να τη σύρει, πράγμα ενοχλητικό. Προφίλ
το χαμόγελό μου φαίνεται χαριτωμένο. Τίποτα δεν προχωρά. Εχει ακόμα
τα γυαλικά στο σπίτι. Θα 'χει ακουμπήσει κάποιο ποτήρι
ενώ με σκέφτεται;
Προκαλώ εγώ σκέψεις σε άλλον άνθρωπο; Μπορώ να απολαύσω το όνειρο
που είδα και να το ερμηνεύσω καθώς βάζω στο πλυντήριο
πέντε κιλά μπουγάδας; Τι περίεργη χαρά.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ χίλιοι τρόποι να συνέλθεις
αν τα κατακάθια μένουν για μέρες.
Εγραφε από πίσω. Γυρίζοντάς την
ήμασταν πέντε στη φωτογραφία.

ΕΚΑΤΣΑ να ξεκουραστώ, δεν ήθελα
κάποια πράξη να με ενθουσιάσει,
παραξενεύτηκα από τον θόρυβο, ήταν ασυνήθιστος
σαν να φυγοκεντρίζονταν τα ρούχα
ή σαν μια ντουζίνα σέικερ
να χτυπούσαν ταυτόχρονα,
όλα μοιάζαν αδιάφορα,
πολλές γροθιές κλειστές,
η ηρεμία του καθρέφτη, η αγαπημένη γωνία
όπου έσφιγγες τα χείλη,
κάποια δάχτυλα που ψηλάφιζαν άλλο άγγιγμα.

ΕΝΑ τέταρτο του αιώνα ή τριάντα χρόνια πριν
σχετικά με τη δική μου ζωή. Μου κόβει την ανάσα.*
Πρέπει να συζητάς λιγότερο, ουφ πόση σκόνη.
Να δείχνεις τα βουνά στον χάρτη και στα τραχιά ανάγλυφά τους
να αφήνεις το δάχτυλο για μια στιγμή. Το μόνο που μένει να συμβεί
είναι να τελειώσει επιτέλους το βράδυ. Θα φανεί όταν
δεν θα χρειάζεται να τραβήξω την κουρτίνα.



* Στίχοι από το ποίημα του Φίλιπ Λάρκιν I have started to say

http://www.e-poema.eu/poem.php?id=462