Η σιωπηλή αθωότητα της άγνοιας. Πόσες
διαδοχικές αναιρέσεις , σφαλερές διαισθήσεις.
Κοιτούσες το βουνό, το ποτάμι, το σύννεφο.
Τα ωραία κορίτσια χάθηκαν στον κήπο
πίσω από πανύψηλα χρυσάνθεμα.
Η νύχτα
διαστέλλονταν πάνω απ΄την πόλη.
Κι εσύ
απόμεινες ασάλευτος μέσα στο διχασμό σου,
έχοντας μόνο άλλοθι το άστρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου