Ο ΔΕΙΛΟΣ ΨΙΘΥΡΟΣ ΤΟΥ ΦΙΛΗΜΕΝΟΥ ΣΤΟΜΑΤΟΣ

Ο δειλός ψίθυρος του φιλημένου στόματος

που χαμογελάει: για ένα ναι     

που καιρό δεν τό ’χω ακούσει.

Και ούτε με νοιάζει.     

Θα ήθελα ωστόσο ν’ ανταμώσω και λέξεις

που ζυμωθήκαν για ψωμί

και γίναν ψίχουλα     

ή άρωμα πες φλαμουριάς.     

Το ψωμί όμως πάει εμούχλιασε

και τ’ αρώματα πια πικραλίζουν     


Τριγύρω μου περνάνε λέξεις ακροποδητί

και με πνίγουν,

εκεί που πάω να τις αρπάξω.     

Να τις σκοτώσω δεν μπορώ,

και με σκοτώνουν εκείνες εμένα.     

Και δώσ’ του οι πόρτες όλο να βαράνε – χτύποι κατάρες!

Αν μπόραγα να τις βάλω να μου χορέψουνε,

θα μέναν βουβές,

αν δεν κουτσαίνονταν κιόλας.


Πολύ καλά εν τούτοις γνωρίζω

ότι ο ποιητής υποχρεούται να λέει πάντα πιο πολλά

απ’ όσα κρύβει η φήμη των λέξεων.

Τούτο είναι δε η ποίηση.

Αλλιώς δεν θα μπορούσα με του στίχου τον μοχλό

να κάνω να πεταχτεί απ’ τον γλυκό του μίσχο το μπουμπούκι

και να νιώθεις ύστερα εσύ το ρίγος

που τρέχει στη ράχη σου     

όσο γυμνώνεται η αλήθεια.


Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.