Η ΑΣΤΡΑΠΗ

 Ανθρώπινος μόχθος! είναι η έκρηξη που την άβυσσο μου φωτίζει κατά διαστήματα.

«Τίποτα δεν μοιάζει ματαιότητα στην επιστήμη και στην πρόοδο!» κραυγάζει ο σύγχρονος Εκκλησιαστής, και τούτο έχει λεχθεί, σ’ ολάκερο τον κόσμο…Και ακόμα τα πτώματα της αμαρτωλής και αδρανούς  πτώσης σκιάζουν τις καρδιές των άλλων… Α! γρήγορα, γρήγορα, γρήγορα! εκεί, πέρα απ’ τη νύχτα…τούτο το μέλλον, αιώνια ανταμοιβή…τους ξεφύγαμε;…

Τι περισσότερο να κάνω; Το μόχθο τον γνωρίζω· και η επιστήμη βραδυπορεί. Καλπάζει κείνη η προσευχή και το φως βρυχάται· Βλέπω καθαρά. Είναι τόσο απλό, και η ζέστη αφόρητη· όλα μπορείτε να τα κάνετε και χωρίς εμένα. Έχω το καθήκον μου να πράξω· αλλά θα είμαι περήφανος, όπως και όλοι οι άλλοι ήταν, να το αντιπαρέλθω.

Έφθειρα τη ζωή μου. Ας ξεκινήσουμε! Ας υποδυθούμε, ας εξαπατήσουμε, θλιβερό! Και θα υπάρχουμε, θα διασκεδάζουμε μεταξύ μας ονειρευόμενοι τερατώδεις έρωτες και φανταστικούς κόσμους, αισθανόμενοι οίκτο για τους εαυτούς μας και μαχόμενοι με τις εκφάνσεις του κόσμου, περιπλανώμενε ακροβάτη, επαίτη, καλλιτέχνη, ληστή, – ιερέα! …στο κρεβάτι του πόνου, η μυρωδιά του θυμιάματος με χτύπησε έντονα· Φύλακας των ιερών αρωμάτων, εξομολογητής, μάρτυρας…

Τώρα διακρίνω τη βρώμικη γνώση της παιδικής μου ηλικίας. Και μετά τι! …είκοσι ετών: Θα φτάσω στα είκοσι μου, μόνο αν ο καθένας σας φθάσει.

Όχι! Όχι! Τώρα επαναστατώ ενάντια στο θάνατο! Η εργασία αυτή φαίνεται πολύ εύκολη για έναν άνθρωπο με τη δική μου αλαζονεία: Το να με παραδώσεις στον κόσμο, θα ήταν μια πολύ μικρή τιμωρία. Για τελευταία φορά θα επιτεθώ προς πάσα κατεύθυνση…

Ω! Φτωχή αγαπημένη μου ψυχή, ίσως δεν θα χάσουμε την αιωνιότητα!

ΠΡΩΙ

 Μήπως μια φορά δεν είχα νιότη αξιαγάπητη, ηρωική, μυθική, χαραγμένη σε φύλλα χρυσού, τόσο τυχερός! Για ποιο κρίμα, ποιο λάθος  με την παρούσα αδυναμία μου πληρώνω;  Συ που ισχυρίστηκες ότι τα ζώα τη θλίψη τους με αναφιλητά δηλώνουν, ότι οι ασθενείς απελπίζονται, ότι οι νεκροί απ΄ εφιάλτες κατατρέχονται, προσπάθησε να αφηγηθείς την πτώση και τον ύπνο μου. Όσο για μένα, δεν μπορώ να με φανταστώ σαν τον επαίτη με τ΄ αδιάκοπα Πάτερ ημών και τα Ave Maria. Να μιλώ, άλλο δεν μπορώ.

Ωστόσο, σήμερα, σκέφτηκα να τελειώσω την εξιστόρηση της κόλασης μου. Κι ήταν στα σίγουρα η Κόλαση, η αρχαία κόλαση, αυτή που ο Υιός του ανθρώπου άνοιξε τις πύλες της.

Από την ίδια έρημο, την ίδια νύχτα, πάντα τα εξαντλημένα μάτια μου ξυπνούν στο ασημένιο αστέρι, πάντοτε, χωρίς να των Βασιλιάδων της ζωής συγκίνηση, οι τρεις μάγοι, η καρδιά, η ψυχή, το πνεύμα.

Πότε θα φύγουμε πέρα απ΄ τις ακτές και τα βουνά, να χαιρετίσουμε τη γέννηση του νέου μόχθου, της νέας σοφίας, τη φυγή των τυράννων και των δαιμόνων, το τέλος της προκατάληψης, να λατρέψουμε – πρώτοι εμείς! – Χριστού τη γέννηση στη γη.

Το ουράνιο τραγούδι, η πορεία των λαών!

Σκλάβοι, μην καταριόμαστε τη ζωή.