ΠΑΜΒΩΤΙΔΑ

Μέσα στα μαύρα τα νερά

κοίταγα πάλι τα μάτια σου...

Ίδιο ήταν το χρώμα, μεριές-μεριές

βαθύ, γκριζοπράσινο, βλοσυρό,

μπερδεμένο με μπαλώματα, αθώο γαλάζιο

Κι όλο με τραβούσε πάλι στον πάτο

να σκέφτομαι, πώς να'μαστε τάχα μαζί,

αγκαλιασμένοι, ανάμεσα στα μελανά

ψάρια της λίμνης, τα καβούρια, τα χέλια,

τις καραβίδες και τα βατράχια, παγωμένοι,

καταδικασμένοι αιώνια από έρωτα, 

θρυλικά αμαρτωλοί...

Μουντό πρωινό, θλιμένο 

Ομορφιά, που γρατζουνάει την ψυχή

Θέλεις να ευφρανθείς και τα δάκρυα 

σου θολώνουν τα μάτια

Σ' είδα να μου γνέφεις, κερά Φροσύνη

Μου ψιθύρισες..."Βούτα να λευτερωθείς"

Μα εγώ, η έρμη, λέγω δεν προδώθηκα,

ας περιμένω ακόμα, είναι γλυκιά η πίκρα μου,

γλυκιά και φαρμακώστρα, σαν το νερό της λίμνης...


http://velissariou11.blogspot.gr/2013/12/blog-post_28.html