Ἀπὸ τὴν μυρωδιὰ θὰ εἰσέλθουμε στὴν Οὐτοπία -

Ἄνθρωποι διασταυρώνονται στοὺς δρόμους

Περνοῦν ἀπρόσκοπτα ὁ ἕνας μέσα ἀπ’τὸν ἄλλον

Προκαλῶντας ἠλεκτρικὲς ἐκκενώσεις.

Ντριίν, ἀνοίγω· ἀντικρίζω μιὰν ἄγνωστη

-«Μὲ καταδιώκουν οἱ ἀρχές,» λέει μὲ κομμένη ἀνάσα

Μ’ἕνα αἰφνίδιο ἅλμα,

Βρίσκεται ὀκλαδὸν στὸ πρόσωπό μου

Ἀπ’τὴ μυρωδιὰ τοῦ μουνιοῦ της,

Ὁ νοῦς εἰσέρχεται σὲ μιὰν ἱδρωμένη οὐτοπία

Στὸ στόμα της ἀναβλύζει μελάνη,

Ἐμβάφει τὴν γραφίδα καὶ γράφει:

“Ποίημα, ποιητής κι ἀναγνώστης, ταυτίζονται”

Φτύνει τὴν μελάνη κι ἁπλώνεται νύκτα.

Ἐναερίτες ποιητές,

Καταρριχῶνται ἀθόρυβα ἀπ’τὴν κοιλιὰ τοῦ νέφους

Πάνω στὶς γλῶσσες τους τρεμοφέγγουν φλογίτσες

Καταλαμβάνουν τὴν πόλη, καίουν ὅλο τὸ χρῆμα.