Το φως μέσ' απ’ το φίλτρο των νεφών…

Το φως περνά μέσ' απ’ το φίλτρο των νεφών,
των δέντρων, του αέρα και σωμάτων άλλων,
μα πιο πολύ ακόμα μέσ' απ’ αυτό της σκέψης.
Απ’ την αρχή το πρόγραμμα της μέρας ξαναφτιάχνει
μετουσιώνοντας το πρωινό
σε πρωτόκολλο αναμνήσεων.

Πολλά φώτα έχει το φως,
μέρες πολλές η μέρα,
όπως πολλά τα πρόσωπα στον καθρέφτη καθενός.
Μα το κλειδί άλλο δεν είναι απ’ το φίλτρο,
τη συνδυαστική λεπτότητα,
την εφευρετικότητα της μοίρας
ώσπου οι δόσεις διαύγειας να σουρώσουν
και τα ίχνη των ειδώλων να ταιριάξουν,
αυτών που την κάθε ώρα σε στιγμές μονάκριβες μετατρέπουν
μέσα στην ανούσια –υποτίθεται– μονοτονία του χρόνου.

Πάντα ζητάει μεσάζοντες το φως,
όπως –θαρρείς– τα πράγματα όλα.
Της πραγματικότητας ίσως ένα κλειδί να ’ναι αυτό:
Μηνύματα άμεσα δεν υπάρχουν.
Τα πάντα μεσολάβηση, καθώς το άμεσο σκοτώνει.

Και τι να παρεμβάλει τότε κανείς
ανάμεσα στο ρόδο και το φως,
τη νύχτα και τον έρωτα,
τον άνθρωπο και το θάνατο,
ανάμεσα στη ζωή και τούτο το πρωινό,
που ανάμνηση έχει γίνει;

Τι να παρεμβάλει κανείς ανάμεσα
σ’ αυτό που κάτι είναι
και σε ό,τι δεν είναι,
για να μπορέσει να γίνει;

Πώς να φιλτράρεις την απόσταση
ανάμεσα σε ’μας και την απουσία,
προκειμένου εν τέλει τη δική μας να βρούμε παρουσία;



Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη