ΔΙΕΞ ΤΟ ΜΥΡΤΟΝ

Έτσι     για κάτι ελάχιστο που μήτε το έλαβα ποτέ
Μια λάμψη έστω
Κυριολεχτικά πουλήθηκα
«Διέξ το μύρτον» που θα 'λεγε κι ο Αρχίλοχος

Μυστικά     τα κλοπιμαία του χρόνου

Να περάσω πάσχισα

Στις διχάλες ενός κοριτσιού το ακήρυχτο ακόμη καλοκαίρι

Το μύδι ενός φιλιού στα χείλη του Ιουλίου

Εορτάζοντας μιας ναυμαχίας

Την επέτειο     στον πρωραίο ιστό

Τα κόκκινα του μαύρου με τον γαλάζιο ατμό

Για να 'ναι η στιγμή όπου ο Θεός μου απίστησε

Ο ήλιος όπου εκτίω ειρκτή    μεσοούρανα

Συρμένες έξω

Οι βάρκες των σπιτιών

Και πέρα να διαβαίνει το κανηφόρο πέλαγος.