ΤΑ ΔΥΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

                                    (Παραλλαγή)
Βράδυ αράχνης     τι ωραία μυρίζει γύρω μου η απελπισία
Έχει τη δύναμη σιμά πολύ και αόρατης γαζίας     όπως τότε που βάδι-
ζα μ' ένα κορίτσι     ανύποπτος     μες στίς περιοχές τις άγνωστες του
Παραδείσου     και γεμάτος γαβγίσματα λυπητερά     γύριζε μακριά
μου ο κόσμος
Ουριήλ Γαβριήλ     και απόψε τι     που ξανάρχομαι και πάω μεταμ-
φιεσμένος σε ευτυχή     να ξεγελάσω το δρόμο της Σελήνης!
Αλλ' εκείνη ξέρει     Και από τον γυναικωνίτη τ' ουρανού χαμογελά
θλιμμένη με μια γλάστρα δίπλα της βασιλικό     σαν να θέλει να πει
ότι κάτι ακόμη αληθινό μας απομένει
Ναι     η δροσιά και η διαφάνεια ίσως απ' το πέρασμα του Ευαγγε-
λίου     Πιθανόν και η περηφάνια η άθραυστη με την τζαμαρία στη
θάλασσα     το σπάσιμο κι ο αφρός για τους πολλούς που 'ναι ο κανέ-
νας     Τόσο δύσκολο μα τόσο
Δύσκολο να ζήσεις     Και στον κόσμο της ψυχής ο πόλος μια πε-
ριοχή ακατοίκητη     Που να μιλήσεις; Τι να πεις;
Αλλού σκίζεται η ζωή και αλλού στάζει το αίμα
Σταθερά τα παμπάλαια πράγματα μες στα τωρινά μας επιβιούν     Και
μαλλάκι νεόνυμφο     που του κυνηγήθηκε η γητειά     παίζει πάντα το
μέρος της θαλάσσης

Ίσα  ιιιι     σφυριγματιές απ' την αντίπερα όχθη     αργά σαν ποταμό-
πλοια κομμάτια γης αποσπασμένα πλέουν και πάνε     τούφες τούφες
τ' αηδόνια     μια που ακόμα υπάρχουν     όλα

Μες στη δέκατη τέταρτη ομορφιά

Κι εκείνος που του πάρθηκε η φωνή προτού προφτάσει ο άλλος
απ' του ναυαγίου το ξύλο να πιαστεί     παραμονές που το κακό θα πέ-
σει     μια περιδινούμενη παραφροσύνη
Πάει κι έρχεται μες στο κυκλαμινί του αιθέρος     βίαια τ' αναρριχη-
τικά δρασκελάνε τα ύψη     ενώ από κήπους από αυλές     σαν να μυρί-
ζονται ότι φτάνει μια έκλειψη ολική     μαζί τα ζώα φωνάζουν     αλλ'
Εμείς ακούμε αυτό που θέλουμε
Και από τον κεραυνό μας απολείπεται λίγη γαλήνη     αντίο αντίο
παιδιά και πάλι πάλι τίποτα     ένα κύμα     τίποτα
Βράδυ αράχνης    τι πικρά μα τι μεθυστικά που ζήσαμε κάτω από τη
συνεχή βροχή του Αυγούστου
Ολόσωμοι πάνω στο φως και μαύροι έως θανάτου
Τι τραγούδι μα τι κλάμα με κομμένη ανάσα     μην καταλαβαίνοντας
πως γυρίζεται και αδειάζει το άδικο     γυρίζεται και αδειάζει ο πόνος
γυρίζεται και αδειάζει από αιώνες η βοή των αρμάτων     ώστε πια
Ουριήλ Γαβριήλ     αντανάκλαση να 'ναι των ψυχών και κάτοπτρο η
Σελήνη     που διπλό τον κόσμο δείχνει
Εδώ με τις ανάστροφες κλαίουσες πάνω στα νερά     τα ζάπλουτα σε
λάμψεις διαστήματα     όπου     αδύνατον χωρίς το στέαρ του ύπνου να
περάσεις
Εκεί     με τα σγουρά επιμήκη των αγγέλων πρόσωπα τ' ανέκφραστα
κοιτάζοντας και ψάλλοντας με συνοδεία κιθάρας ουαλαλί ουαλαλί
κάτω από τ' άνθη τα ξερά στο υπέρθυρο     ουαλαλί ουαλαλί
Όπως τότε που βάδιζα μ' ένα κορίτσι     ανύποπτος μες στις περιοχές
τις άγνωστες του Παραδείσου     και γεμάτος γαβγίσματα λυπητερά
γύριζε μακριά μου ο κόσμος!