ΕΦΤΑ ΜΕΡΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ

ΚΥΡΙΑΚΗ-Πρωί, στο Ναό του Μοσχοφόρου. Λέω: να γίνει αληθινή
        σαν δέντρο η ωραία Μυρτώ· και τ' αρνάκι της, κοιτάζοντας ίσια
        στα μάτια το δολοφόνο μου, για μια στιγμή, να τιμωρήσει το πι-
        κρότατο μέλλον.
ΔΕΥΤΕΡΑ-Παρουσία χλόης και νερού στα πόδια μου. Που θα πει
        πως υπάρχω. Πριν ή μετά το βλέμμα που θα μ' απολιθώσει, το
        δεξί χέρι ψηλά κρατώντας έναν πελώριο γαλάζιο Στάχυ. Για να
        ιδρύσω τα Νέα Ζώδια.

ΤΡΙΤΗ-Έξοδος των αριθμών. Πάλη του 1 με το 9 σε μια παραλία πα-
        νέρημη, γεμάτη μαύρα βότσαλα, φύκια σωρούς, μεγάλες ραχο-
        κοκαλιές θηρίων στα βράχια.

        Τα δυο παλιά κι αγαπημένα μου άλογα, χρεμετίζοντας όρθια πά-
        νω από τους ατμούς που ανεβάζει το θειάφι της θαλάσσης.

ΤΕΤΑΡΤΗ-Από την άλλη μεριά του Κεραυνού. Το καμένο χέρι που
        θα ξαναβλαστήσει. Να ισιώσει τις πτυχές του κόσμου.
ΠΕΜΠΤΗ-Ανοιχτή θύρα: σκαλοπάτια πέτρινα, κεφαλές από γερά-
        νια, και πιο πέρα στέγες διάφανες, χαρταετοί, τρίμματα χοχλι-
        διών στον ήλιο. Ένας τράγος μηρυκάζει αργά τους αιώνες, κι ο
        καπνός, γαλήνιος, ανεβαίνει μέσ' από τα κέρατα.
        Την ώρα που κρυφά, στην πίσω αυλή, φιλιέται η κόρη του περι-
        βολάρη, κι από την πολλή αγαλλίαση μια γλάστρα πέφτει και
        τσακίζεται.
        Α, να σώσω αυτόν τον ήχο!
ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ- «Της Μεταμορφώσεως» των γυναικών που αγάπησα
        χωρίς ελπίδα: Ηχώ: Μα-ρί-νααα! Ε-λέ-νηηη! Κάθε χτύπος καμ-
        πάνας, κι από μια πασχαλιά στην αγκαλιά μου. Ύστερα φως πα-
        ράξενο, και δύο ανόμοια περιστέρια που με τραβούν ψηλά σ' έ-
        να μεγάλο κισσοστολισμένο σπίτι.

ΣΑΒΒΑΤΟ-Κυπαρίσσι από το σόι μου, που το κόβουν άντρες βλοσυ-
        ροί και αμίλητοι: γι' αρρεβώνα ή θάνατο. Σκάβουν το χώμα γύ-
        ρω και το ραντίζουν με γαριφαλόνερο.

        Έχοντας εγώ κιόλας απαγγείλει τα λόγια που απομαγνητίζουν
        το άπειρο!