Πεπρωμένο

Γνωρίζω πως είναι από φωτιά το πεπρωμένο μου,
όπως οι αζαλέες ξέρουν
να αποβάλλουν αυτή την ποσότητα του φωτός
που πια δεν θα χρησιμοποιήσουν,
το φως
που πια δεν χρειάζονται
και αγνοούν, στ’ αλήθεια,
για ποιο λόγο τόσο.

Ξέρω πως ακολουθώ μια γραμμή φωτιάς,
όπως τα πουλιά στον αέρα ιχνογραφούν
ένα τρίγωνο αόρατο
υπαγορευμένο από το ένστικτό τους,
και στην προσπάθειά τους παράγουν
το φως που θα τους λείψει,
όταν δεν αρκεί η πτήση για να δουν το τέλος.


*Από το ανέκδοτο βιβλίο “Πίστεις του θέρους”. 

Από την Ανθολογία Σύγχρονης Ισπανικής Ποίησης, 

σε μετάφραση και επιμέλεια Άτης Σολέρτη.

http://tokoskino.wordpress.com/