Αναγνώστες

Γιατὶ τὸ ξέρω· πιὸ βαθιὰ κι ἀπ᾿ τὸν πηχτὸν ἀστρόφως, κρυμμένος σὰν ἀετός, μὲ περιμένει, ἐκεῖ ποὺ πιὰ ὁ θεῖος ἀρχίζει ζόφος, ὁ πρῶτος μου ἑαυτός... ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ

Δευτέρα 7 Ιουλίου 2014

ΔΙΑΛΥΣΗ





Κάποτε οι λέξεις έρχονται μονάχες τους σχεδόν, όπως
τα φύλλα στα δέντρα –
    
βέβαια, οι ρίζες, αφανείς, το χώμα, ο ήλιος, το νερό
έχουν βοηθήσει,
    
έχουν βοηθήσει και τα περασμένα σάπια φύλλα. Τα
νοήματα, ύστερα,
    
εύκολα επικολλιούνται πάνω τους όπως στα φύλλα
οι αράχνες, οι σκόνες,
    
κι οι στάλες της δροσιάς σπιθίζοντας με αμφίρροπες
λάμψεις.
    
Κάτω απ’ τα φύλλα ένα μικρό κορίτσι ξεκοιλιάζει
τη γυμνή της κούκλα·
    
Μιά στάλα πέφτει στα μαλλιά της· σηκώνει το κεφάλι· τίποτα
δε βλέπει·
    
Μονάχα σ’ όλο της το σώμα διαλυμένη αυτή η ψυχρή
διαφάνεια της σταγόνας.
    



Από τη συλλογή: «Χειρονομίες».
Από το βιβλίο: Γιάννης Ρίτσος, «Ποιήματα», τ. Ι΄, Κέδρος, Αθήνα 1989, 

Δεν υπάρχουν σχόλια: