Αναγνώστες

Γιατὶ τὸ ξέρω· πιὸ βαθιὰ κι ἀπ᾿ τὸν πηχτὸν ἀστρόφως, κρυμμένος σὰν ἀετός, μὲ περιμένει, ἐκεῖ ποὺ πιὰ ὁ θεῖος ἀρχίζει ζόφος, ὁ πρῶτος μου ἑαυτός... ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ

Πέμπτη 14 Αυγούστου 2014

Ο ΜΙΚΡΟΣ ΝΑΥΤΙΛΟΣ

                                 
                                             [Π ρ ο β ο λ έ α ς   δ']

Σκηνή πρώτη:     Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος δίνει τη διαταγή να συλ-
λάβουν και να εκτελέσουν τους απεσταλμένους του Αρείου Πάγου,
Νούτσο και Πανουργιά.
Σκηνή δεύτερη:     Μια ειδική επιτροπή που επέχει θέση Στρατοδι-
κείου καταδικάζει τον Γεώργιο Καραϊσκάκη ως «επίβουλον και προ-
δότην της πατρίδος».
Σκηνή τρίτη:     Με καταδίκη σε θάνατο ρίχνεται στις φυλακές ο Θεό-
δωρος Κολοκοτρώνης.
Σκηνή τέταρτη:     Κυριακή πρωί, στο Ναύπλιο, έξω απ' την εκκλησία,
ο Κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας πέφτει κάτω απ' τις σφαίρες
των Μαυρομιχαλαίων.
Σκηνή πέμπτη:     Βγαίνοντας από το σταθμό της Λυόν, στο Παρίσι,
μετά την υπογραφή της Συνθήκης των Σεβρών, ο Ελευθέριος Βενιζέ-
λος δέχεται τις σφαίρες δύο Ελλήνων αξιωματικών.
Σκηνή έκτη:     Κάτω από τη Γερμανική Κατοχή, ο Ελληνικός Λαϊκός
Απελευθερωτικός Στρατός εξοντώνει τον Συνταγματάρχη Ψαρρό,
που αγωνίζεται για τον ίδιο ακριβώς σκοπό επικεφαλής ανεξάρτητης
ανταρτικής ομάδας.
Σκηνή εβδόμη:     Στην Κύπρο, άνθρωποι σταλμένοι από τη δικτατο-
ρική κυβέρνηση των Αθηνών, στήνουν -με σκοπό να τον δολοφο-
νήσουν- ενέδρα στον Εθνάρχη Μακάριο, που μόλις καταφέρνει να
διαφύγει.

                    ΜΥΡΙΣΑΙ ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΝ [XXII-ΧΧVΙΙ]

                                                XXII
Είναι φορές που βγαίνω στον αέρα λες και διαβάζω την Iλιάδα.
Παίρνω το μονοπάτι που τραβάει ψηλά πάνω απ' τα σπίτια, και κα-
θώς -όσο ανεβαίνω- αλλάζουν σχήμα οι αγκαλιές και οι κάβοι, μέ-
σα μου αλλάζουνε θέση και μορφή τα αισθήματα: η ταυτότητα των
ηρώων, η άγρια ικανοποίηση να λες όχι, το ευθύ, το λαμπερό, το ποτέ
δυο φορές το ίδιο.
Ένας μελαψός έφηβος που του κατεβάσανε το βρακάκι και παραμέ-
νει ωραίος πλάι σ' όλων των λογιώ τα μπλε και τα μαύρα. Δυσδιάκρι-
τος μέσα στον χριστιανισμό· ανεύρετος μέσα στον μαρξισμό· μικρός
Μέγας Αλέξανδρος πάνω από το Αιγαίο που ενσαρκώνει και που το
κύμα του δεν τελειώνει ποτέ.
                                            XXIII
Σίγουρα θα πρέπει να 'ταν μια σταγόνα καθαρού νερού στην παιδική
του ηλικία ο ήλιος. Από κει ο τρόπος που λάμπει στα ματοτσίνορα·
και το δροσό που κρατά στους τοίχους με τις αγιογραφίες, Ιούλιο μή-
να, το καταμεσήμερο.
Αφήνω τη διαφάνεια. Που έτσι και το φέρει η τύχη ν' αγαπήσεις μια
κοπέλα, βλέπεις μέσα της: όπως στα ποιήματα.
Εάν υπάρχει ένας τρόπος να πεθάνεις χωρίς ν' αφανίζεσαι - είναι
αυτός: μία διαφάνεια όπου τα ύστατα συστατικά σου -δρόσος, φω-
τιά- όντας ορατά για όλους, έτσι κι αλλιώς, θα υπάρχεις κι εσύ
εσαεί.
                                            XXIV
Για όποιον η θάλασσα στον ήλιο είναι «τοπίο» - η ζωή μοιάζει εύ-
κολη και ο θάνατος επίσης. Αλλά για τον άλλον είναι κάτοπτρο αθα-
νασίας, είναι «διάρκεια». Μια διάρκεια που μόνον το ίδιο της το εκ-
θαμβωτικό φως δε σ' αφήνει να τη συλλάβεις.
Εάν υπήρχε τρόπος να βρίσκεται κανείς, την ίδια στιγμή, μπρος και
πίσω απ' τα πράγματα, θα καταλάβαινε πόσο το άνοιγμα του χρόνου,
που καταβροχθίζει απλώς γεγονότα, χάνει τη σημασία του· όπως,
ακριβώς, μέσα σ' ένα ποίημα. Και τότε -αφού είναι μια ανάπτυξη
του ακαριαίου ή, αντίστροφα, μια σύμπτυξη του ατέρμονος το ποίη-
μα- να κερδίσει την ελευθερία του χωρίς να καταφύγει σε κανενός
είδους πυρίτιδα.
Μόνον ένα πράγμα να μπορούσε να συνειδητοποιήσει: ότι δεν τα
κρατάνε όλα οι ζωντανοί.
                                             XXV
Μια μεταγλώττιση του ήχου που κάνουν παφλάζοντας τα μικρά κύ-
ματα, τη στιγμή που η σελήνη απομακρύνεται και το σπίτι σιμώνει
στην ακροθαλασσιά, θα μπορούσε πολλά να μας αποκαλύψει. Για τις
κορυφές των αισθήσεων πριν απ' όλα. Όπου η ευγένεια υποσκελί-
ζοντας τη δύναμη φτάνει πάντοτε πρώτη: ένα γαλάζιο φιστικί που
λάμπει, το βότσαλο αναμμένο, μοναχικά πατήματα του ανέμου στα
φύλλα. Ή αλλιώς: μια μετόπη, ένας τρούλος, που κάνουν τη φύση
γραμμή, όπως ο φλοίσβος οικουμενική την ελληνική γλώσσα.
Μάθε να προφέρεις σωστά την πραγματικότητα.
                                            XXVI
Να προφέρεις την πραγματικότητα όπως ο σπουργίτης το χάραμα.
Και να τη σιμώνεις όπως ένα πλοίο τη Σέριφο ή τη Μήλο. Που τα
βουνά ξετυλίγονται το ένα μέσ' απ' το άλλο εωσότου φανεί ο υπέρο-
χος κώνος με τα λευκά σπίτια· το ένα νησί χωρίζεται σε δύο ή τρία·
κι ο κάθετος βράχος δείχνει, από κοντά, να κρατάει την πιο παρθένα
λευκή αγκαλιά. Διείσδυση σε μεγάλο βάθος μέσα στις αισθήσεις και
συνάμα διαρκής ανατροπή κάθε χρηστικής αντίληψης για τη φύση
του υλικού κόσμου.
Πουθενά αλλού δεν ένιωσα τη ζωή μου τόσο δικαιωμένη όσο πάνω
στη γέφυρα ενός πλοίου. Στη θέση τους τη σωστή, τα πάντα: οι βί-
δες, οι λαμαρίνες, οι σωλήνες, τα συρματόσχοινα, οι αεραγωγοί, τα
όργανα πλεύσεως· και ο ίδιος εγώ που εγγράφω την αέναη μεταβολή
παραμένοντας στο ίδιο σημείο. Ένας πλήρης, αυτάρκης και συγκρο-
τημένος κόσμος που μου ανταποκρίνεται και του ανταποκρίνομαι και
εισχωρούμε μαζί σαν ένα σώμα στον κίνδυνο και στο θαύμα.
Πλοίο διαρκείας η χώρα μου.
                                            XXVII
Άργησα πολύ να καταλάβω τι σημαίνει ταπεινοσύνη και φταίνε αυ-
τοί που μου μάθανε να την τοποθετώ στον άλλο πόλο της υπερηφά-
νειας. Πρέπει να εξημερώσεις την ιδέα της ύπαρξης μέσα σου για να
την καταλάβεις.
Μια μέρα που ένιωθα να μ' έχουν εγκαταλείψει όλα και μια μεγάλη
θλίψη να πέφτει αργά στην ψυχή μου, τράβηξα, κει που περπατού-
σα μες στα χωράφια χωρίς σωτηρία, ένα κλωνάρι άγνωστου θάμνου.
Το 'κοψα και το 'φερα στο απάνω χείλι μου. Ευθύς αμέσως κατάλαβα
ότι ο άνθρωπος είναι αθώος. Το διάβασα σ' αυτή τη στυφή από αλή-
θεια ευωδιά τόσο έντονα που πήρα να προχωρώ το δρόμο της μ' ελα-
φρύ βήμα και καρδιά ιεραποστόλου. Ώσπου, σε μεγάλο βάθος, μου
έγινε συνείδηση πια ότι όλες οι θρησκείες λέγανε ψέματα.
Ναι, ο Παράδεισος δεν ήταν μια νοσταλγία. Ούτε, πολύ περισσότε-
ρο, μια ανταμοιβή. Ήταν ένα δικαίωμα.
                                           XXVIII
Χιλιάδες χρόνους περπατάμε. Λέμε τον ουρανό «ουρανό» και τη θά-
λασσα «θάλασσα». Θ' αλλάξουν όλα μια μέρα κι εμείς μαζί τους
θ' αλλάξουμε, αλλά η φύση μας ανεπανόρθωτα θα 'ναι χαραγμένη πά-
νω στη γεωμετρία που καταφρονέσαμε στον Πλάτωνα. Και μέσ' απ'
αυτήν, όταν σκύβουμε όπως σκύβουμε καμιά φορά πάνω στα νερά του
νησιού μας, θα βρίσκουμε τους ίδιους καστανούς λόφους, όρμους και
κάβους, τους ίδιους ανεμόμυλους και τις ίδιες ερημοκλησιές, τα σπι-
τάκια που ακουμπάνε το 'να στ' άλλο, και τ' αμπέλια που κοιμούνται
σαν μικρά παιδιά, τους τρούλους και τους περιστεριώνες.
Δε θέλω να πω αυτά τα ίδια. Θέλω να πω τις ίδιες φυσικές και αυθόρ-
μητες κινήσεις της ψυχής που γεννούν και διατάσσουν προς ορισμέ-
νη κατεύθυνση την ύλη· τις ίδιες αναπάλσεις, τις ίδιες ανατάσεις
προς το βαθύτερο νόημα ενός ταπεινού Παραδείσου, που είναι ο
αληθινός μας εαυτός, το δίκιο μας, η ελευθερία μας, ο δεύτερος και
πραγματικός ηθικός μας ήλιος.


                                  Έξοδος

                ΑΛΛ' ΑΚΑΤΑΝΟΗΤΑ ΔΕΝ
                                                                ακούει κανένας. Πάει ψηλά
ολοένα καιούμενο του Παραδείσου το πουλί. Κι όλες οι Παναγίες οι
ασημένιες, τίποτε. Αλλού γυρίστηκε η φωνή και αθαυματούργητα
έμειναν τα μάτια.
                                        Έρμα 'ν' τα μάτια
Ένας κι εγώ στους χιλιάδες ανάμεσα φονιάδες πάω τους αθώους κι
ανίσχυρους. Τυλίγομαι το αρχαίο ρούχο και τα πέτρινα πάλι κατε-
βαίνω σκαλοπάτια καλώντας και ξορκίζοντας
                                Έρμα 'ν' τα μάτια, που καλείς
Αιώνες τώρα πάνω από τα γαλάζια ηφαίστεια. Μακριά στο σώμα και
μακριά στο χώμα που πατώ πήγα να βρω ποιος είμαι. Τις μικρές ευτυ-
χίες και τ' αδόκητα συναπαντήματα θησαύρισα, και να με: ανήμπο-
ρος να μάθω τι δίνω, τι μου δίνουν και περισσεύει το άδικο

                                        Χρυσέ ζωής αέρα...

Δεν υπάρχουν σχόλια: