Μέσα στην κοσμική άβυσσο οδύνης και πόνου, ο ποιητής, το άθλιο τέκνο της Αφροδίτης, πλέκει δόλους. Αφροδίσιους δόλους. Διότι ο δόλος στον έρωτα γιγαντώνει την αβεβαιότητα και τη συμμετοχή τού ερωτευμένου σ’ αυτόν. Δολώνω την ομορφιά με λέξεις που τις βάζω να δουλεύουν αλλιώς. Κι έτσι θα ανδραγαθήσω στην μάχη προς τα νυφοπάζαρα. Τα ζωογόνα νυφοπάζαρα των αγρών. Εκεί που δεν φτάνει το πύον της χριστιανικής σαβούρας και οι μύξες της πολιτικής ορθότητας. Όταν οι υπάλληλοι της αρχιεπισκοπής μαγάρισαν την ερωτική πνοή και κακολόγησαν το γαμήσι άρχισαν οι αρρώστιες να παίρνουν κεφάλια. Και για να βγεις απ’ την αρρώστια δεν χρειάζονται φάρμακα και σανατόρια αλλά ανατροπή των συνηθειών. Ανυπακοή σε κάθε κλουβίσια αυταπάτη. Σε όλες τις κανιβαλικές ευχές της νοικοκυροσύνης. Εκεί που ο ηθικός θρίαμβος του έρωτα παίρνει κεφάλι, αφού αυτός ο σατανάς κι αυτός ο μέθυσος θεός της δημιουργίας, μπορεί να τρυπώσει ακόμα και στα πιο σιδερόφραχτα κατηχητικά. Ο ερωτισμός παραγκωνίζει τις εξουσίες. Τοποθετεί το αρσενικό και το θηλυκό στο αιώνιο βάθρο τους. Ο ερωτισμός δεν χρειάζεται τις καμπάνες καμιάς εκκλησίας για να ξυπνήσει απ’ το λήθαργο των καταναγκασμών. Ούτε το γλωσσίδι του ιεροκήρυκα που κοπανά τις ευαίσθητες καρδούλες με σιδερένια μοχθηρία. Ο ερωτισμός είναι εχθρός της μονογαμίας και του βολεμένου νοικοκύρη. Ο ερωτισμός προσφέρει ξανά στη γυναίκα τα ερωτικά της σκήπτρα. Αυτά που της έκλεψαν οι φθονεροί άγιοι της αγαμίας. Οι θεούσες του άστεως που καταδίκασαν τις καυλωμένες χωριατοπούλες στην κακογαμία. Οι ατσίδες που μετέτρεψαν τη γυναίκα σε κουνέλα για να τροφοδοτεί τα κανόνια και τις μηχανές. Ω ναι, η γυναίκα ήταν πάντα το πρόβλημα. Αυτή ήταν ο καταραμένος όφις που κάρφωσε ο Αι Γιώργης ο πουτσαράς. Αυτή λείπει απ’ τις ιερατικές σχολές, το Άγιον Όρος, το Θιβέτ, το Βατικανό. Αυτή είναι το μίασμα όλων των περιούσιων διαστροφών. Η γυναίκα. Αυτή πολέμησε ένας ολόκληρος στρατός Αγίων και αγιογδυτών. Αυτή τη γυναίκα φόρτωσε με νευρώσεις ο ηγεμόνας. Αυτή τη γυναίκα καταρράκωσε ο διαφημιστής. Ο ποιητής της ήττας. Ο λογοτέχνης της συμφοράς. Ο προικοθήρας μεταφραστής κάθε ξεθυμασμένης αμερικανιάς και κάθε κλιματιζόμενης νεκροφιλίας. Αυτή τη γυναίκα έκλεισε στο διαμέρισμα ο καπιταλιστής κάνοντάς την πουτάνα, μαγείρισσα, γκουβερνάντα εντός της ασφαλούς οικίας. Κάνοντάς την οικόσιτη καρδερίνα που τραγουδά τα σπαράγματα του κυρίαρχου λόγου της αρπαχτής και της πλαστής ευτυχίας. Αυτή τη γυναίκα έρχεται να ξεσκεπάσει απ’ τα πέπλα υποκρισίας ο ιερόσυλος ερωτισμός. Ένας ερωτισμός που ξέρει πως η ευχαρίστηση είναι επαναστατική πράξη και ο έρωτας κοινωνικό αγαθό. Ένας ερωτισμός που δεν μπορεί να είναι μισαλλόδοξος, δεξιός, εαυτούλης. Ένας ερωτισμός που κλάνει στα μούτρα πατρίδες, εταιρίες και αυτοδημιούργητους που γαμούν και δέρνουν με τα λεφτά τους. Ένας ερωτισμός που δεν κρατάει όσο ένα χύσιμο αλλά όσο μια αιωνιότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου