[Ω Σκοτάδι]

Ώ σκοτάδι σκοτάδι σκοτάδι.
Όλα χάνονται μες στο σκοτάδι,
Τα κενά διαστρικά διαστήματα, το κενό μες στο κενό,
Οι πλοίαρχοι, οι εμποροτραπεζίτες, εξέχοντες άνθρωποι των γραμμάτων,
Οι γενναιόδωροι προστάτες της τέχνης, οι πολιτικοί κι οι κυβερνήτες,
Διακεκριμένοι δημόσιοι υπάλληλοι, πρόεδροι πολλών επιτροπών,
Μεγαλοβιομήχανοι και μικροεργολάβοι, όλοι πηγαίνουν στο σκοτάδι,
Και σκοτάδι, ο Ήλιος κι η Σελήνη, και το Αλμανάκ του Γκότα,
Και το Δελτίο του Χρηματιστηρίου Αξιών, ο Οδηγός των Διευθυντών,
Και κρύα η αίσθηση και χαμένο το κίνητρο της πράξης.
Κι όλοι μας πηγαίνουμε μαζί τους, μες στη σιωπηλή κηδεία,
Την κηδεία κανενός, γιατί κανένας δεν υπάρχει να τον θάψεις.
 Είπα στην ψυχή μου, ησύχασε κι άσε το σκοτάδι να ‘ρθει επάνω σου
Που θα ‘ναι το σκοτάδι του Θεού.
Όπως, σ’ ένα θέατρο,
Τα φώτα σβήνουν, για ν’ αλλάξει το σκηνικό
Με μια υπόκωφη βαβούρα από φτερά, με μια κίνηση από σκοτάδι πάνω σε σκοτάδι,
Και το ξέρουμε που οι λόφοι και τα δέντρα, το μακρινό πανόραμα
Κι η φανταχτερή επιβλητική πρόσοψη όλα κυλίστηκαν μακριά -
Ή όπως, όταν ο υπόγειος μες στη σήραγγα, σταθμεύει ώρα πολλή ανάμεσα σε στάσεις
Κι υψώνεται η συζήτηση και σιγοσβήνει στη σιωπή
Και βλέπεις πίσω απ’ το κάθε πρόσωπο να βαθαίνει το νοητικό κενό
Αφήνοντας μόνο τον τρόμο του να μη σκέφτεσαι για τίποτε που όλο μεγαλώνει.
Ή όταν, ναρκωμένος από αιθέρα, ο νους έχει συναίσθηση αλλά συναίσθηση του τίποτε -
Είπα στην ψυχή μου, ησύχασε, και πρόσμενε χωρίς ελπίδα
Γιατί ελπίδα θα ‘ταν η ελπίδα του σφαλερού.
Πρόσμενε χωρίς αγάπη
Γιατί αγάπη θα ‘ταν η αγάπη του σφαλερού.
Υπάρχει ωστόσο η πίστη
Αλλά η πίστη κι η αγάπη κι η ελπίδα βρίσκονται όλες σε αναμονή.
Πρόσμενε χωρίς σκέψη, γιατί δεν είσαι έτοιμη για σκέψη:
Έτσι το σκοτάδι θα ‘ναι το φως, κι η ακινησία ο χορός.
 Ψίθυρος από ρυάκια που τρέχουν, και χειμωνιάτικη αστραπή,
Το άγριο θυμάρι αθέατο κι η αγριοφράουλα,
Το γέλιο μες στον κήπο, αντήχησε την έκσταση
Όχι χαμένη, αλλά απαιτητική, να σημαδεύει προς την αγωνία
Του θανάτου και της γέννησης.
Λες πως επαναλαμβάνω
Κάτι που είπα πριν.
Θα το ξαναπώ.
Να το ξαναπώ;
Για να φτάσεις εκεί,
Για να φτάσεις εκεί που είσαι, να ‘ρθεις από κει που δεν είσαι,
Πρέπει να πας από ένα δρόμο, όπου δεν υπάρχει έκσταση.
Για να φτάσεις σε κάτι που δεν ξέρεις
Πρέπει να πας από ένα δρόμο που είναι ο δρόμος της άγνοιας.
Για να ‘χεις ό, τι δεν κατέχεις
Πρέπει να πας από το δρόμο της αλλοτρίωσης.
Για να φτάσεις σ’ αυτό που δεν είσαι
Πρέπει να πας μες απ’ το δρόμο όπου δεν είσαι.
Κι ό, τι δεν γνωρίζεις είναι το μόνο που γνωρίζεις
Κι ό, τι σου ανήκει είναι αυτό που δε σου ανήκει
Κι όπου βρίσκεσαι είναι εκεί όπου δεν βρίσκεσαι.



 [ από τα «ΤΕΣΣΕΡΑ ΚΟΥΑΡΤΕΤΑ»,
Μετάφραση: Κλείτος Κύρου,
Εκδόσεις: « ΥΨΙΛΟΝ/ΒΙΒΛΙΑ»]. http://bibliotheque.gr/