Ο ΠΕΣΜΕΝΟΣ ΑΝΕΜΟΔΕΙΧΤΗΣ

Η σκληρή καρδιά του ανεμοδείχτη

μες στου χρόνου το βιβλίο.

(Ένα φύλλο του είναι η γη·

ο ουρανός είν’ άλλο φύλλο.)

Θλιμμένη πατικώθηκε στα γράμματα

που φτιάχνουν στέγες γερασμένες.

Λουλούδι λυρικό σαν πύργος έμμετρος

και σαν σελήνη των ανέμων όλων,

εγκαταλείπει το στημόνι του σταυρού

και τ’ ανθοπέταλά του σκόρπια στέλνει

να πέσουνε στις παγωμένες πλάκες

φαΐ να γίνουνε καλό της κάμπιας

των ήχων και των αντιλάλων.



Έχεις πέσει κάτω από μιάν ακακία.

Ενθύμιο πια!

Παλμούς δεν είχες

γιατί ήσουν από σίδερο…

Το σχήμα ωστόσο τό ’χες –

σ’ αυτό, λοιπόν, αρκέσου!

Και χώσου κάτω από τη λάσπη

την πράσινη

τη δόξα σου να πας και νά ’βρεις

την πύρινη,

κι ας σε καλούνε λυπημένα

τα κάστρα από μακριά σου

κι ακούς σε ανεμοδείχτες άλλους

τον σάλο των τριγμό τους.

Απ’ το σεντόνι κάτω χώσου

το πράσινο του κρεβατιού σου.

Γιατί ούτε η καλογριούλα η άσπρη

ούτε το σκυλί

ούτε το χάσικο φεγγάρι

ούτε το άστρο

ούτε του μοναστηριού

ο νεωκόρος

θα θυμηθούνε τις κραυγές σου

του χειμώνα.

Σιγά-σιγά εσύ εκεί χώσου,

γιατί μετά

οι άνθρωποι θα σε πετάξουν

στα παλιοσίδερα.

Αχ, να δυνόμουν να σου δώσω

για σύντροφό σου νά ’χεις

ετούτη την καρδιά μου

που ούτε ξέρει πού πηγαίνει!



Δεκέμβρης του 1920, Μαδρίτη.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.

http://alonakitispoiisis.blogspot.gr/