[Έξω, Στο Φώς]

 

Θα σου ανοίξω το παράθυρο

και θα σου δώσω το χέρι μου

άνθρωπε που σε πετάνε τώρα, έξω απ’ τις πόλεις

και σ’ εγκαταλείπουν σε κακοφωτισμένες κουζίνες.

Άνθρωπε παραγεμισμένε σαν αρνάκι στο φούρνο.

Όλο θαύματα, αυταπάτες, ευχές και εμβλήματα του Ρόταρι.

 

Διαβάζω εδώ τις φυλλάδες για τον παράξενα φοβισμένο καιρό.

Τις σκαλωσιές στα μοναστήρια. Τα γυμνά κορίτσια

που περιμένουν πελάτη

διαβάζοντας Όμηρο και Βιργίλιο στις καταπαχτές.

 

Άνθρωπε μπλεγμένε σαν κουβάρι

στα γυμνά κλαδάκια και τις βροχερές Κυριακές

με τους μπελάδες σου και τις ελπίδες σου

πότε κύκνος και πότε ερπετό

χασομέρησε λίγο, κοιτάζοντας τον ουράνιο θόλο

και τις τρυφερά καχύποπτες υπάρξεις

που θέλουν να ματώσουν τα αιδοία τους από έρωτα.

 

Διώξε τις μύγες του σφαγίου απ’ τα σχολικά σου βιβλία.

Τη γραφειοκρατία της αναπαραγωγής, τους αξιωματούχους.

Μελλοθάνατε της Νομικής και της φιλοσοφίας

εργάτη της κιμωλίας και του μαυροπίνακα

που όλο πουλιέσαι ακριβά για να χαριστείς στο τέλος

γρυλίζοντας στο σκοτεινό σινεμά της αιωνιότητας.

 

  

Άνθρωπε νεκροτόμε των επιθυμιών σου

που σκαρφαλώνεις στα ρουθούνια του θεού

καρφώνοντας εξαπτέρυγα στον κώλο των αρχαγγέλων

παραγγέλλοντας πίτσα

γράφοντας το κοιλιόδουλο οικογενειακό σου έπος

με τις χλομές ξανθιές και τους ηγέτες να σου κρατούν το χέρι.

Τους ψεύτικους πετεινούς στα κινητά που σε κοιμίζουν

τους δήμιους που σου διαβάζουν την Αγία γραφή.

 

Άνθρωπε σε στάση προσοχής

χαϊδεμένε από περίστροφα και συντάγματα

κρεμασμένε στα τσιγκελωτά μουστάκια των στρατηγών,

γραπωμένε στις θεολογικές κλειτορίδες

θα βρεις τον μπελά σου κάποτε απ’ τη Βίβλο.

 

Άνθρωπε που τρέχεις να κρυφτείς στα σούπερ μάρκετ

η ιστορία είναι ασύχαστη

όσο οι επίσκοποι παιδεραστές σε μαγαρίζουν με συσσίτια,

σακουλάκια με τσιπς και μαυραγορίτικη σωτηρία της ψυχής.

 

Άνθρωπε που έγινες καλόγερος

κάνοντας λαδάκι τη σιωπή για τη σκοτεινιά της Αγρυπνίας

προσεχτικά μαγαρίζοντας τόσες ζωές

με αλώβητη υποταγή και νηστίσιμες ονειρώξεις

σου ανοίγω το παράθυρο και σου δίνω το χέρι

να σε τραβήξω με την τριχιά της καυλωμένης μου λέξης, έξω, στο φώς.

Εδώ που δεν έχει Χριστούς και Βούδες,

Μωάμεθ και ποντικοκούραδα θρησκειών,

ενεχυροδανειστές και ηγέτες,

παρά μονάχα φως.

 

 

 http://www.bibliotheque.gr/article/45901