ΕΚΤΩΡ ΚΑΚΝΑΒΑΤΟΣ

Τροχιά

Τώρα μεσ’ απ’ το στήθος μου περνάς
με ανοίγματα ερημιάς
αφήνοντας χρυσά νομίσματα
σαν ήλιος μεσ’ από κοφίνια
που τα ξεπάτωσε η σιωπή,
αμνημόνευτη αλλιώς σ’ αυτούς τους τόπους.


Για κείνο το άσπρο ανάμεσα του τρία
και του τέσσερα χρεώθηκα βροχές
το αίμα δυο ασβών πίσω από σκοίνα
και μια γονυκλισία μέρες του Ακαθίστου,
να μην είναι θάνατος ούτε ενωμοτία
του Σεπτέμβρη
ούτε η μπόλια του μεσημεριού
απλωμένη ανάμεσα του ύπνου των αλόγων.


Έτσι θα περιμένεις Μάη Ιούλιο
ίσως και Αύγουστο
κάνε δυο δεκαετίες με κολεόπτερα και βάλε
μπορεί και αιώνα
μήγαρις βγω από νερά αλλοιωμένος
και γίνει φως και γίνει σκότος
ημέρα πρώτη της δημιουργίας.


(1972)




Η όψη σου ὅταν ρωτᾶς


Θυμήσου· τὸ μαχαίρι μου ἀσκεῖται
συνέχεια στὸ δίκαιον.
Ρωτᾶς γιὰ τὴ ρωγμὴ στὸν τοῖχο
ποὺ στάζει τὸν ἀμίλητο.
Ρωτᾶς γιὰ ἔξοδο, γιὰ τὴ ρωγμή σου.
Ἡ ὄψη σου ὅταν ρωτᾶς νησὶ τῆς ἄβυσσος.
Πῶς σέρνεται μὲ τὴ λαβωματιὰ σὲ θάμνα
καὶ ἀχνάρια πίσω του τὰ αἵματα;


Αὐτὸ ποὺ τρίζει μέσα στὴ σιωπὴ
εἶναι τὸ μονοπάτι σου
ποὺ τώρα μόνο πάει καὶ πάει.


(1967)





Σύντομο βιογραφικό


Γεννηµένος στον Πειραιά το 1920 από κεφαλονίτες γονείς, σπούδασε Μαθηµατικά στο Πανεπιστήµιο Αθηνών. Το πραγµατικό όνοµά του ήταν Γιώργος Κοντογιώργης, και το πρώτο του ποίηµα δηµοσιεύτηκε στο περιοδικό «Νέα Κατεύθυνση» το 1943.
Στην Κατοχή πήρε µέρος στην Εθνική Αντίσταση. Μετά την Απελευθέρωση, το 1947, εξορίστηκε πρώτα στην Ικαρία και µετά στη Μακρόνησο – απ’ όπου επέστρεψε το 1949 –, γεγονός που κατέστησε απαγορευτικό τον διορισµό του στη Μέση Εκπαίδευση.
∆ούλεψε όµως στην ιδιωτική εκπαίδευση – από το 1958 έως το 1962 είχε και δικό του φροντιστήριο στη Σύρο – ώσπου, το 1979, διορίζεται για πρώτη φορά στο ∆ηµόσιο, από το οποίο συνταξιοδοτήθηκε το 1986.
Τη δεκαετία του 1980 είχε τη θέση του εκπαιδευτικού συµβούλου στο υπουργείο Παιδείας. Υπήρξε επίσης ιδρυτικό µέλος και αντιπρόεδρος κατά τη διετία 1984-1986 της Εταιρείας Συγγραφέων.
Υπήρξε θαυµαστής και µελετητής της Πυρηνικής Φυσικής, της Φιλοσοφίας, της αρχαίας και της βυζαντινής ποίησης – από τον Πίνδαρο µέχριτον Ρωµανό τον Μελωδό – καθώς και του δηµοτικού τραγουδιού.