Ένα σχήμα γυναικών

Ήρθα δρόμο πολύ
από κει που δεν ήμουν πριν
για να ‘χω δει τα πράγματα
να με κοιτάνε μέσα βαθιά από την ανοιχτή πόρτα

και περπάτησα απόψε
μοναχός
να δω το φεγγαρόφωτο
και να το δω σα δέντρα

και σχήματα πιο φοβερά
γιατί φοβόμουνα
ό,τι δεν ήξερα
αλλά είχα θελήσει να γνωρίσω.

Το πρόσωπό μου είναι δικό μου, σκέφτηκα.
Αλλά το έχεις δει
να μεταμορφώνεται σε χίλια χρόνια.
Σε κοίταγα που έκλαιγες.

Δεν μπορούσα να σ’ αγγίξω.
Πολύ το ‘θελα να
σ’ αγγίξω
αλλά δεν μπορούσα.

Αν είναι σκοτεινά
όταν τούτο σου δοθεί
νοιάσου το περιεχόμενό του
όταν το φεγγάρι λάμπει.

Το πρόσωπό μου είναι δικό μου.
Τα χέρια μου είναι δικά μου.
Το στόμα μου είναι δικό μου
αλλ’ εγώ δεν είμαι.

Φεγγάρι, φεγγαράκι,
όταν μ’ αφήνεις μόνο
όλο το σκοτάδι είναι ένα τέλειο μαύρο,

λάκκος με φόβο
μια βρόμα,
χέρια παράλογα
ποτέ να μην αγγίζουν.

Αλλά σ’ αγαπώ.
Μ’ αγαπάς.
Τι να πεις
όταν με βλέπεις.


Μετάφραση: Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ
Robert Creeley, 21/5/1926-30/3/2005
http://dimartblog.com