Μπλεζ Σαντράρ

Βομβάη Εξπρές


Η ζωή που έκανα 
Μ’ εμποδίζει ν’ αυτοκτονήσω
Όλα τρέχουν
Οι γυναίκες με τσιρίγματα κυλάνε
Στις ρόδες
Σαν βεντάλια οι τραμπάλες βρίσκονται στην πόρτα των σταθμών.
Κάτω απ’τα νύχια έχω μουσική

Ποτέ δε μου άρεσε ο Μασκάνι
Μήτε η τέχνη και οι Καλλιτέχνες
Ούτε τα διαχωριστικά ούτε οι γέφυρες
Μήτε τα τρομπόνια και οι τρομπέτες
Δεν ξέρω τίποτα πια
Δεν καταλαβαίνω...
Το χάδι αυτό που κάνει τον χάρτη
Να ριγά

Φέτος ή του χρόνου
Η κριτική της τέχνης είναι εξίσου ανόητη με την εσπεράντο
Μπρίντιζι
Αντίο και αντίο

Εδώ γεννήθηκα
Το ίδιο κι ο γιος μου
Που ’χει το μέτωπο σαν τη μήτρα της μητρός του
Υπάρχουν σκέψεις που κάνουν τα λεωφορεία να αναπηδούν
Δε διαβάζω πια βιβλία που βρίσκονται μόνο στις
Βιβλιοθήκες
Όμορφο Α Β Γ του κόσμου

Καλό ταξίδι!

Σε κουβαλάω
Εσένα που γελάς την κιννάβαρι.


Στις 5 γωνιές  


Τόλμα να κάνεις θόρυβο
Όλα είναι χρώμα κίνηση έκρηξη φως
Η ζωή που λιώνει μες στο στόμα μου
ανθίζει στα παράθυρα του ήλιου
Είμαι λιώμα
Και πέφτω διάφανος στο δρόμο

Μιλάς, παλιόφιλε

Δεν ξέρω, ν’ ανοίξω τα μάτια;
Χρυσαφένιο στόμα
Η ποίηση υπό αμφισβήτηση


Νεκρές φύσεις


Πράσινο
Ο βαρύς βηματισμός των πυροβολητών περνά μέσα απ’τη γεωμετρία
Αφήνομαι
Σύντομα δε θα’μαι παρά χάλυβας
Χωρίς τον γνώμονα απ’το φως 
Κίτρινο
Σάλπιγγα της νεωτερικότητας
Το αμερικάνικο ντοσιέ
Ξερό και
Φρέσκο
Όσο οι πρώτες εξοχές
Νορμανδία
Το τραπέζι του αρχιτέκτονα
Λιτά όμορφο
Μαύρο
Μ’ ένα μπουκάλι σινική μελάνη
Και μπλε πουκάμισα
Μπλε
Κόκκινο
Κι έπειτα ένα λίτρο, ένα λίτρο αισθησιασμού
Κι αυτή η υψηλή καινοτομία
Άσπρο
Φύλλα λευκού χαρτιού