Αναγνώστες

Γιατὶ τὸ ξέρω· πιὸ βαθιὰ κι ἀπ᾿ τὸν πηχτὸν ἀστρόφως, κρυμμένος σὰν ἀετός, μὲ περιμένει, ἐκεῖ ποὺ πιὰ ὁ θεῖος ἀρχίζει ζόφος, ὁ πρῶτος μου ἑαυτός... ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ

Σάββατο 29 Αυγούστου 2015

ΨΥΧΕΣ ΑΙΩΡΟΥΜΕΝΕΣ ΓΙΩΤΑ ΣΤΡΑΤΗ




Το Αρχαίο ποτάμι


Ασυνείδητος ο Σελινούς! Άγριος. Φραγμούς απεχθάνεται. Κοιμάται, ζωντανεύει, βαριανασαίνοντας απραξία.

Θυμάμαι τον άρρωστο πατέρα που δεν άντεχε να κουβαλάει σακιά με πέτρες και άμμο, πίσω από τις ευάλωτες του ποταμού όχθες κοινοτική η εντολή μέσα στο αγριοχείμωνο, κι εμάς, ένα τσούρμο παιδιά που έβραζε το αίμα και η απειρία τους, να συνδαυλίζουμε συνεχώς, την υπαίθρια φωτιά για μια ζεστή φασουλόσουπα των εργατών.

Στα ενδιάμεσα, να φτιάχνουμε αγγεία με την πλούσια ιλύ

του ποταμού.

Φέτος, μου είπαν, ο ποταμός αναπτερώθηκε στα ψηλά, και φοβερίζει εκείνους που τού στέρησαν την παραθαλάσσια εκβολή και τα ακατάληπτα ψιθυρίσματα με την υπόγεια σπηλιά της καταποντισμένης Αρχαίας Ελίκης.




*************************************************************


Απογυμνωμένη, ένδεια, η κουρασμένη μικρόπολη ψειρίζει αποφάσεις.

Οι νέοι της, προ πολλού, ταξίδεψαν.

Οι γέροι, καμπουριασμένοι, πικραίνουν τον καφέ και την βροχή.

Ο ποταμός εκδικείται.

Η φύση εκδικείται.

Φορτωμένα δαφνόδεντρα αγωνίζονται να διατηρήσουν εποχιακή οπτική ικανοποίηση.

Και το ύψος τους. Προ πάντων το ύψος τους.

Στα πόδια τους, γη χορταριασμένη, ακαθάριστη. Ακαλλιέργητη.

Πνιγμένη από αδιαφορία.

Ανανεώνουν το δηλητήριο τής οχιάς και του αστρίτη, όπου δηλώθηκαν διατηρητέα, λόγω μείωσης πληθυσμού τους!

Στην πατρίδα, τα παιδιά είναι αμελητέα για τους ιθύνοντες.

Εκεί, οι ήρωες ψάχνουν για σπαθί.

Τα παιδιά για ήρωες.

Ημιθανής Ελευθερία!

Γιατί δεν ομιλείς;

Θεέ, δώσε μου άνεμο

να ταξιδέψω την φωνή μου πριν σκοτεινιάσουν

τα αστέρια στα μάτια μου.



***********************************************



ΕΛΛΑΔΑ, ΦΩΣ ΑΙΩΝΙΟ 


Γυμνή η ψυχή από σκιές και η καρδιά από φόβους.

Σε σκέπτομαι κι αναπολώ γέφυρες που ενώνουν μα οι ποταμοί στερέψανε, κι οι ωκεανοί χωρίζουν.

Επίχρυσα νομίσματα καιρών σημαδεμένων στη θύμηση, οι ελπίδες μου.

Πόση δημιουργία σπατάλησε ο ήλιος σου -της ξεγνοιασιάς Μεσσίας!

Στις καθαρόχρωμες ακτές, σαν άτι πληγωμένο σφάδαζε ο τουρισμός.

Πόσος καιρός χαμένος, ρηχός και ανοργάνωτος.

Σ΄ ένα λιβάδι ανόργωτο, πόσες οι υποσχέσεις!

Στων εποχών το γιόρτασμα, ανεύθυνοι οι Προεστοί.

Πρόποση δίχως οίνο!

Καλωσορίζω ό,ποια αστραπή μπορεί να καθρεφτίσει

της Αρετής το πρότυπο.

Δεμένους μας κρατάνε σ΄ επώδυνη προσγείωση, κι είναι η Αλήθεια κρίμα σε Δικαστήριο κλειστό.


******************************************************************************






Μάταια αναζητάω κιθαρωδό Απόλλωνα, να σώσει την Αγάπη.

Είσαι όνειρο,

Πατρίδα μου, που δεν το σβήνει η νύχτα.

Φως, που δεν διαλύεται όταν τα μάτια κλείσουν.



Ίριδες της Κνωσού κρατώ, την Λήθη προκαλώντας για τις ψυχές που στοίβαξες στους κήπους της Ελίκης.

Στον κόρφο της Αιγιάλειας ξεσκέπασες τούς τάφους με την μορφή του εγκέλαδου, να ζωντανέψει ο μύθος.

Με τί μεγαλοπρέπεια οι κίονες των Ιώνων πρόσμεναν θυρανοίξια!

Ελλάδα! πού μου στέλνεις τον σαστισμένο λογισμό! στον πυρετό του νόστου;

Αυτές οι πτήσεις της καρδιάς, δικαιώνουν το τραγούδι, μα σπάζει η φωνή στα δυο.

Δεν είμαι παρά κρίκος μια αλυσίδας, που δονεί την χαίτη των κυμάτων, φιλί για την εσθήτα σου στον ψίθυρο τ΄ ανέμου.




*****************************************************************




Δεν είμαι παρά δάκρυ στην λιτανεία της βροχής.

Λέξη ευλογημένη, στο ποίημα των υμνωδών.

Νότα, που συμπληρώνει τ΄ ασίγαστο τραγούδι σου.



Ιέρεια, είμαι, Πατρίδα μου,

στο Απολλώνιο το φως σου.



Το Φως σου,

το Αιώνιο!



(Βραβευμένο από τον Πειραϊκό Σύλλογο, με απαγγελία μου στην Αίθουσά τους, στην Θερινή Εορτή τους, 1999)


************************************************************************



Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

(29 Απρ. 1863-29 Απριλίου 1933)



Εύγε! Σε σένα που ευλογήθηκες

σκέψεις προκλητικές, κι ορμές απρόσκλητες

να βάζεις σε τάξη,

βάλσαμο κερνώντας μα κι ενόχληση,

σε καρδιές ξάγρυπνες.



Η σκληροτράχηλη δύναμη του «πρέπει» σε καιρούς υποκριτικά επικίνδυνους, ήταν αστέρι ευπρέπειας στη θέληση, κεραυνός ανεπίστρεπτος στη κρυφή αδυναμία.



Με τον αστερισμό σου, δεν ασχοληθήκανε, δεν μάθαμε, ως είθισται στους καιρούς μας, μα εκείνος ο του Λέοντος, κυριάρχησε στην εύθραυστη έσω ύπαρξή σου.


**********************************************************



Από το βιβλίο της ποιήτριας, "Ψυχές αιωρούμενες.."

3 σχόλια:

Αστοριανή είπε...

Στρατή μου!
Στη δόξα του Αυγούστου... έβαλες
και τις δικές μου ενοράσεις!
Τιμή μου, μα και χαρά μου ξεχωριστή.

Είθε να είμαστε πάντοτε κάτω από την μυστική μαγεία της Σελήνης.

Απόψε, φορτώθηκε να σου φέρει και τα δικά μας χαιρετίσματα...

Φιλιά,
Υιώτα

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...


Δεν είμαι παρά δάκρυ στην λιτανεία της βροχής.

Λέξη ευλογημένη, στο ποίημα των υμνωδών.

Νότα, που συμπληρώνει τ΄ ασίγαστο τραγούδι σου.



Ιέρεια, είμαι, Πατρίδα μου,

στο Απολλώνιο το φως σου.



Το Φως σου,

το Αιώνιο!



τι να πω;
τα λες πολύ καλύτερα...!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Paraskevi Lamprini M. είπε...

Θαυμάσιο το έργο της συγγραφέως, ποιήτριας και ΦΙΛΗΣ!! Γιώτας Στρατή!!! Καλή επιτυχία!!!