[Το άπειρο από το εσύ] Ποτέ δεν ήταν αρκετό το άγγιγμα Έφθανε ο παραλληλισμός Το νοβοπάν που σκέπαζε αναμνήσεις Το τέλειο πορτραίτο από την ανάποδη Να χαράζεις λέξεις με ανυπομονή Τα δάχτυλα πάνω σε δόντια λευκά Και φρύδια μακρά Κι εσύ να τα παρομοιάζεις με πιάνο Νότες που δεν άνοιξαν το σατέν Να χωρέσουν Το χέρι Να επιζητά διαφυγή Από το σώμα Το σώμα από το δύο Το δύο από το μηδέν Το μηδέν από το κενό Το κενό από το άπειρο Το άπειρο από το εσύ Και να έρχεται σταλαγματιά Η φωνή από το μαύρο Κουλουριαστή άκρη Με διακοπές Και σήματα μορς Από τον ουρανό Από κάποιον που παγιδεύτηκε Καιρό πριν Σε ένα φίλι Που θύμιζε υγρότητα Νύχτας
[To ενδιάμεσο δέρμα] Ο τρόπος που πιάνεις το στήθος Ενώ στέκεσαι λες και θέλεις να περιορίσεις αναπνοή Κάπως να περάσει ο διπλανός Χωρίς να ακούσει τον έντονο χτύπο σε ύψος καρδιάς Ή κάποιος να μην νιώσει ύφασμα μπλούζας Να μην υπονοήσει δέρμα στέρνου Να μην νιώσει ακκίδα μιας τρίχας να ξεπροβάλλει Από το συνθετικό κάλυμμα του ανθρώπου Ο τρόπος που αναπνέεις στην ακρογωνιαία πλευρά του Ωμου Τα άπειρα τριχοειδή που αφήνει το μεγάλωμα της ενήλικης γνώσης Σαν μια τρίχα με ρίζα στο πιο μικρό άπειρο και στην άλλη άκρη Να απλώνει το σύμπαν Μιας άφυλης παλάμης εσωτερικό που λέγεται έρωτας Εκεί δένει η νύχτα με ανάσα Και πανικός που μαρτυρά Αορτή οργάνου που λίγο φοβάται Τόσα τα αστέρια όσες οι τρίχες στο στέρνο Μετρώνται με δείχτη ή με πολλή θερμοκρασία χεριού H κερατίνη της νύχτας της τρίχας του νυχιού στο τέλος δάχτυλο Συνενώνονται κάπου όταν δειλά ξημερώσει Το σώμα πονάει όταν μπλεχτεί στο ξερίζωμα Ξημερώνει Ξεριζώνει το άστρο τον θάνατο από την ιστορία του σύμπαντος Μια τρίχα πάνω στο σώμα τολμάει ανυπαρξία ή την μόνη ύπαρξη Να υπάρχει Μεγαλώνει προς τα μέσα ο κενός χώρος και εκεί επιπλέεις Σαν διάστημα άνθρωπος σε ό,τι λέγεται επιφάνεια ουρανού Και γης βάθος Έτσι όπως ακουμπάς το χέρι για να περάσει η αναπνοή Σαν Συνεχόμενη ένδειξη πόνου σε Μέγεθος και σε Ύψος καρδιάς Έτσι ακολουθεί την νύχτα σαν τύπωμα από μελάνι Σε σχήμα και σε τόνο προσώπου πάνω στον άνθρωπο Στο ύψος εκεί επιτρέπονται άλλες μετρήσεις Πισθάγκωνα δένεται η τρέλα Και από μπροστά Ένα στήθος να ξεχειλίζει αναπνοή και ερώτηση Αφαιρείται ο θάνατος στο ενδιάμεσο δέρμα του κόσμου
[Μια μικρή διαφορά ίχνους] α Μια μικρή διαφορά ίχνους είναι ο έρωτας στο ελάχιστο βάψιμο που αφήνει η φλόγα που τρεμοσβήνει ω α Μια μικρή διαφορά ίχνους είναι ο έρωτας στο ελάχιστο βάψιμο που αφήνει η φλόγα που τρεμοσβήνει ω
[Δεν περιέχομαι – Σιαμαία]
Και στα ενδιάμεσα –για συγκινήσεις Και πάνω σε ένα τεντωμένο σημείο του ορίζοντα Που κοντεύει να εκτοξευτεί σε εξώσφαιρα Που κοιτάζει να διαγράψει το χάος με κίνηση μία Που έχει τόσο ανοίξει από την διάνοιξη το νήμα Που έχει δημιουργήσει ίνες άλλων σκοινιών Που εκεί πάνω σκοινοβατούν οι φόβοι Τα κύτταρα και το μέλλον μιας απουσίας Εκεί πάνω γατζώνω τα δάχτυλα με το πείσμα Του γύπα της γάτας του λιονταριού Εκεί πάνω αφήνω το κοκκινο των νυχιών Την καμήλα το αίμα το δάχτυλο Εκεί βγάζω τον ώμο μου Και τον βάζω σε μια θέση πιο κάτω από το ύψος μου Εκεί στραβοπατώ σαν να θέλω κενό Εκεί ξεγελώ την υπέρβαση του άστρου Με ανύπαρκτη έλξη και σε χρόνο άλλο Προ πολλού Ξεθυμασμένο Και μόνο κάποιοι σε ένα τηλεσκόπιο Από μακριά βλέπουν την δική μου ζωή Γραμμένη σε ουρανό Με ανάποδο τρόπο Ολόκληρη υδρόγειος γύρω από Και ολόκληρη εγώ σε μια γραμμή Που δεν περιέχει
[Άμωμος σύλληψη] Σαν άμωμος σύλληψη Έτσι αρπάχτηκε Έτσι φυλακίστηκε ο κόσμος Ολόκληρος μέσα στην σκέψη Ενός αέρα Που είχε φαρδύνει τις ράγες από ένα κλουβί Ενώ κανείς δεν κατάλαβε πως δημιουργεί χώρο Ή και διάθεση Και κανένας άνθρωπος ποτέ δεν διέφυγε Ποτέ δεν δραπέτευσε Ή δεν θέλησε να δει Πώς μπορεί να ζήσει έξω από το όριο Και από την εικόνα σημασία των λέξεων Να λιώσει το αλουμίνιο χρώμα Να αποκτήσει την ελαφρότητα Της πλήρης ακύρωσης Να συλλάβει την ιδέα ενός κόσμου Από την αρχή Με όλα τα ύγρα των σωμάτων Και των ματιών Μια σύλληψη όχι άμωμος άμωρος Και ασυνεχής Αλλά όλο και πιο πολλαπλασιασμένη Πολλαπλή και με σχάση Με δύο ολόκληρα οροπέδια Στην άκρη των Πυρηναίων Να ζητάνε την ανακάλυψη από την αρχή Από την αρχή των λέξεων Που δεν ειπώθηκαν Στις εσοχές των βουνών Τότε που οι άνθρωποι θέλησαν να δουν Πώς είναι να ζουν έξω από την εικόνα Έξω από το όριο περίγραμμα μιας ηπείρου Που δεν Που δεν Έλαβε όνομα Οπότε έγινε Ανώνυμος Εταιρεία Εισαγωγής ποίησης Και εξαγωγής του κενού Μεσόκαινος περίοδος
1 σχόλιο:
Todas preciosas.
Un lujo leerte.
Muchos besos
Δημοσίευση σχολίου