Φ. Νίτσε – Ποιήματα

Η ΕΥΤΥΧΙΑ ΜΟΥ

Από τότε που κουράστηκα να ψάχνω
έμαθα να βρίσκω.
Από τότε που ένας άνεμος μου εναντιώθηκε
ταξιδεύω με όλους τους ανέμους.


ΣΥΝΕΣΗ

Σε τούτη την περιοχή κανείς δε ταξιδεύει με ασφάλεια:
κι αν είσαι μυαλωμένος πρόσεχε διπλά!
Σε σαγηνεύουν και σε αγαπούν μέχρι
να σε κατασπαράξουν.
Είναι φανατικοί: γι αυτό μυαλό δεν έχουν!



Η ΠΕΝΝΑ ΓΡΑΤΣΟΥΝΑΕΙ

Η πέννα γρατσουνάει: τι κόλαση!
Είμαι καταδικασμένος να γρατσουνάω;
Γρήγορα τη βουτάω στο μελάνι
γράφω με ποταμούς μελάνι.
Πως κυλάει τώρα, τόσο πυκνό, τόσο πλατύ!
Πως πετυχαίνει καθετί που δοκιμάζω!
Μόνο που δε διαβάζεται η γραφή –
μα τι με νοιάζει; Και ποιος διαβάζει αυτά που γράφω;


Ο ΜΟΝΑΧΙΚΟΣ

Σιχαίνομαι ν’ ακολουθώ, σιχαίνομαι και να καθοδηγώ.
Να υπακούω; Όχι! Και να κυβερνώ; Ούτε και τούτο!
Όποιος δεν φοβάται τον εαυτό του φόβο δεν προκαλεί.
Και μόνον όποιος φόβο προκαλεί μπορεί να οδηγήσει άλλους.
Σιχαίνομαι ακόμη και να καθοδηγώ τον εαυτό μου!
Μ’ αρέσει, όπως στα ζώα του δάσους και της θάλασσας
να χάνομαι για λίγο
να κάθομαι ανακούρκουδα σε μια ερημιά
και να στοχάζομαι
να ξαναφέρνω πάλι πίσω τον εαυτό μου από μακριά
πλανεύοντας τον για να γυρίσει ξανά σ’ εμένα.


ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΜΑΤΑΙΟΔΟΞΙΑ

Μη φουσκώνεις: γιατί αλλιώς
το παραμικρό τσίμπημα θα σε κάνει να σκάσεις.