Αναγνώστες

Γιατὶ τὸ ξέρω· πιὸ βαθιὰ κι ἀπ᾿ τὸν πηχτὸν ἀστρόφως, κρυμμένος σὰν ἀετός, μὲ περιμένει, ἐκεῖ ποὺ πιὰ ὁ θεῖος ἀρχίζει ζόφος, ὁ πρῶτος μου ἑαυτός... ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ

Σάββατο 5 Σεπτεμβρίου 2015

ΓΙΩΤΑ ΣΤΡΑΤΗ- ΨΥΧΕΣ ΑΙΩΡΟΥΜΕΝΕΣ



Βλέπω την Ποίηση σαν μια "κλειστή" και σαν μια "ανοικτή" υπόθεση· βρίσκω μέσα της αντιστοιχίες που μόνο με ψυχική παιδεία μπορώ να ερμηνεύσω· μ' ακολουθεί κατά πόδας ή, μάλλον, την ακολουθώ εγώ, πεισμωμένος να περάσω την χοντρή κλωστή μέσα από την λεπτή βελόνα: να μετουσιώσω αυτό που κατάλαβα, αφήνοντας τον νου μου να δραπετεύει περιφερόμενος στα σοκάκια που συναντά τις συμμαθήτριες του λυσίκομες Αισθήσεις.
Κι όταν ανακαλύπτω αυτό το ιερατικό μυστικό που κυνηγώ μια ζωή σε κάποιον άλλον, ειλικρινά συγκλονίζομαι και μένω με την καρδιά μου ευχαριστημένη ότι επιτελείται κάπου αυτός ο ιερός Σκοπός: η Ποίηση λειτουργεί.
Ένα τέτοιο μυστηριακό θαύμα ένιωσα όταν, κάποια στιγμή και κάπως, ανακάλυψα την ποιήτρια Γιώτα Στρατή.
Είδα την λέξη να ιριδίζει όπως κι εγώ την ήθελα, είδα την τόλμη του ρήματος να γονιμοποιεί το εγωιστικό επίθετο, με σαγήνεψε η παρομοίωση, η αόρατη σαΐτα που στοχεύει στο νόημα, η μη αφηρημένη προσήλωση στο ελληνοβαρές λεξιλόγιο, η καμιά παραχώρηση στην ευκολία.
Ήξερα ότι ζει μόνιμα στην Αμερική. Αυτό μου έδινε και την συμπάθεια να συνομιλώ με έναν άνθρωπο που έχει την δυσκολία να κρατήσει ζωντανό κάτι που, ακόμα κι εμείς που ζούμε εδώ, στην πατρίδα, πολλές φορές, ούτε κι εμείς το σεβόμαστε- μιλώ, φυσικά, για την γλώσσα.
Κατάλαβα με τις πρώτες μου αναγνώσεις, την αγωνία της να μην εκτροχιάσει το τραίνο, ένιωσα πόσο καλός είναι αυτός ο μηχανοδηγός, πόσο υπεύθυνος, πόσο καλοβαλμένος.
Και χαίρομαι που οι ημέρες μου συνέπεσαν με τις δικές της και μπόρεσα να κουβεντιάσω κάποτε με έναν άνθρωπο που κρατά την σημαία της πατρίδας ψηλά, που δεν ξέχασε ποτέ ότι είναι ελληνίδα, και να χαρώ αυτόν τον ποιητικό λόγο που στολίζει το τελευταίο βιβλίο της "Ψυχές Αιωρούμενες" μιας και το ξέρω, όπως το ξέρει κι εκείνη, ότι όλες οι ψυχές που είναι παθιασμένες με κάτι, είναι πάντα διάπυρες και πάντα αιωρούμενες.
Χαίρε φίλη μου Γιώτα!



ΓΕΦΥΡΕΣ

Γέφυρες...!!! Ορθόστηθες.
Αχνιστές ανάσες στον Ήλιο.
Σκέλη ευλογημένα, κλοιός ροής ατίθασης ζείδωρου ύδατος. Γέφυρες!
Αρτηρίες του νου, της καρδιάς.
Δίαυλοι βάθους απύθμενου, φύσης ανόθευτης, σκέψης άκρατης.
Γέφυρες ταπεινές.
Γέφυρες μεγαλοπρεπείς.
Τής καρδιάς λίγωμα.
Της ματιάς θάμπωμα.
Γέφυρες της δικής σου και της δικής μου συνέχειας.
Της ζωής αέναο ταξίδεμα.
Σελασφόρο, ουράνιο τόξο!

(Δημοσιεύτηκε στους «ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ» του Στρατή Παρέλη)

                                                                                                         
       
                                   
*Η ΕΛΕΓΕΙΑ ΤΟΥ ΣΕΛΙΝΟΥΝΤΑ, 2001*

Η Θάλασσα δεν ξεχνάει το τραγούδι της.
Ο ποταμός, δεν συγκρατεί τα μυστικά του.
Δένονται σε χορό αμίμητο.
Γράφουν στο γαλάζιο, ιστορίες.
Ω! πόσα τραγούδια ανορχήστρωτα.
Πόσες λαχτάρες ανείπωτες..
Η δική μου θάλασσα
τραντάζει το όνειρο.
Το δικό μου ποτάμι
σκοτεινό, παράτολμο.
Το δάκρυ, χαλάζι.
Άκλαυτο. Άλιωτο.
Κι θάλασσα, η αδιάλλακτη,
ραντίζει χρυσάφι τις αλκυόνες της.


ΟΙ ΠΥΛΕΣ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ

Άνοιξε η κάτω Πύλη της Ανατολής.
Σάστισαν στο μεγαλείο της τα μάτια της Δύσης.
Σεισμός κι έκπληξη στο φτερούγισμα τής πεταλούδας.
Οι μυρμηγκοφωλιές έγιναν κάστρα περίπλοκα, ανοχύρωτα.
Οι δρόμοι του μεταξιού πλημμύρισαν χρώματα.
Οι εικόνες στις περγαμηνές, περίεργες.
Οι διάλεκτοι ενσωματώθηκαν σε λέξεις σοφές.
Το Μέγα Θηρίο έγινε προσιτό, ταυτόχρονα απρόσιτο. Ξεκίνησαν το ταξίδι τους οι ποταμοί κι ας είχαν ήδη τυλίξει σώμα και φαντασία.
Ιστιοφόρα έγιναν οι θάμνοι των βράχων.
Έγειραν οι ώμοι του βοριά στο βάρος τής ιδιότυπης μελωδίας. Αναφωνήσαμε έκθαμβοι:
-ΕΜΕΙΣ! Πού είμαστε;
Εμείς, Πού πάμε;  


            
Ο θάνατος του καναρινιού (03-14-15)

Με το ρόδο στην καρδιά αναχώρησε μοναχική η ψυχούλα.
Αθόρυβη, αδύναμη, ούτε φιλί στο μάγουλο.
Ούτε ευγενικό καλωσόρισμα στην Άνοιξη που μόλις άρχιζε.
Κάπου θα εστιάζονται οι φευγάτες ψυχές.
Στις τριανταφυλλιές; στα νούφαρα; μπορεί
στα αφροκύματα, ή και στα μαύρα σύννεφα
όταν δεν συγκρατούν τα δάκριά τους…
Τώρα η θλίψη του δίδυμου αδελφού
τραγούδι θα γίνει εξαίσιο, να δικαιώσει
την μοναξιά που δίνει καλλίφωνες μελωδίες.



 Το Βόρειο Σέλας της καρδιάς

Φως, που αναδίπλωσες τα χρώματα στην άκρη του ορίζοντα, θάλασσα σκοτεινή που σου ξέφυγαν στην επιφάνεια του κρυφού σου κόσμου οι εκρήξεις, δεν αντέχονται οι ανεξήγητες παλινδρομήσεις της βάναυσης ομορφιάς σου στην άβυσσο της δημιουργίας.
Ο επάνω κόσμος μικρός κι αγίνωτος, ελάχιστα παρακολουθεί τα μηνύματα που γράφονται στα επιπόλαια φύκια σου…
Μια χούφτα χώμα σου νοστάλγησα
για της καρδιάς τον κήπο
και μου αρνήθηκες,
ερμητικά κλεισμένη στον υπερήφανο ουρανό σου.
Κι είμαι εγώ, εκείνη που ονειρεύεται με του παιδιού
την αφέλεια πως η αγάπη μεταφράζεται
σε όλα τα χρώματα των ματιών που τυλίγονται στο άπιαστο όνειρο,
σε όλα τα μήκη της ύπαρξή σου.
...και χάνονται αστραπιαία τα οράματα.
Τα στοιβαγμένα χαμόγελα δεν επαρκούν για να πλησιάσουμε το Βόρειο Σέλας...
Απάτη η ουτοπία,
η επιφανειακή αισιοδοξία των άλλων κι ας γνωρίζουμε ότι δεν γνωρίζουμε τίποτα από τα ουσιώδη...
Αφήνω, σε σένα να αποθέσεις φιλί στο αχόρταγο χώμα της ανοιξιάτικης πατρίδας...
       



Σπάθες πάγου...

Ακόμη δεν άδειασε ο χιονιάς το σακούλι του!
Στα μάτια ξεχείλισε το άσπιλο θάμβος.
Αδιάφθορη η Άνοιξη. Καλούδια υπόσχεται.
Κι οι πόρτες κλειστές.
Μαζεύει τα νήματα ο νους. Καταλάγιασαν οι        
έρωτες. Συρτάρια γεμάτα όνειρα. 
Ασθμαίνοντας στοιβάζουμε τα όσα "ες αύριον" αφήσαμε. Δαμάζονται οι ατίθασες εξορμήσεις.
Η ζωή διαγράφει κύκλους.
Σκορπισμένα τα σημειώματα χοροπηδούν με τις φλόγες
στη χόβολη της θύμησης.
Το καρβέλι, πολυκαιρισμένο.
Με το νερό μαλακώνει. Το νερό, η αφετηρία μας.
Μεγάλη η πίεση. Τα οράματα πέτρωσαν.
Πίστευα αετός με μάτι αήττητο 
μα ήμουν εύθραυστο θήραμα...
Κι ο χιονιάς, ακόμη αδειάζει το λευκό φορτίο του!



Δεν υπάρχουν σχόλια: