"Ρεσάλτο"

Από τη συλλογή

Τσάι και μυθολογία

Ποιήματα 1980-85

Θεσσαλονίκη

Τα λεωφορεία

που σταθμεύουν στις αλάνες

πίσω απ’ τις πολυκατοικίες κάθε βράδυ

είναι τα λάφυρα των ημερών που πέρασαν

κατά τις δώδεκα γεμίζουν πλήθη αγίων

                                            πολιούχων

άμφια βυζαντινά και σκοτεινά διαμάντια

λύνουν χειρόφρενα και ορμούν στη ναρκωμένη πόλη

σέρνουν την ενδοχώρα ως τη θάλασσα

κι από κει αναδύονται στον αιώνα τους

που φέγγει.

Και τότε οι εκκλησίες ερειπώνονται

χαλάσματα μέσα στη νύχτα που αχνίζουν

όπως στην πυρκαγιά του δεκαεπτά

και πιο παλιά σ’ επιδρομές απίστων.

Τα ξημερώματα όμως όλα επανέρχονται

τα λεωφορεία άθιχτα στις αφετηρίες

γυαλιστερά, απαστράπτοντα

σαν ωραία χρόνια

να κουβαλούν φορτία εργαζομένων

και μαθητές ανώνυμους λυκείων.

Αυτά μου είπε ένας γέρος αγιογράφος

που είχε το μαγαζί του στη Χαλκέων

δύο ή τρεις αιώνες τώρα και μελετούσε

τη συμπεριφορά των βυζαντινών εικόνων.

Δίχως ιστορία

Όμως κάποτε από άγνωστη αιτία

θα δικαστείς

απ’ όλα τα πρόσωπα και τους θεατές

του παιχνιδιού σου

στη δίκη θα ομολογήσεις

πως ήσουν κι εσύ ένας συνηθισμένος άνθρωπος

μα δεν θα αθωωθείς

θα καταδικαστείς

να ζεις ανάμεσά μας

                                          δίχως ιστορία.

Η αγάπη μου

Η αγάπη μου είναι μια πλατεία

με σιντριβάνια πέτρινα

έφηβους γαλήνιους

που ερωτεύονται το περιπλανώμενο φως

τον άγγελο

που πίνει απ’ τη σκυφτή βρύση

με το τάσι μου

και πλένει στη γούρνα τα φτερά του.

Η αγάπη μου

είναι μια νύχτα χειμωνιάτικη

που συναντάς τη λύκαινα στο μονοπάτι

να σε κοιτάζει με τα παγωμένα μάτια της

και να ορμά στο σκοτάδι.

Ένα πεζούλι είναι η αγάπη μου

που ’ρχεσαι και καθόμαστε τα απογεύματα

και την αυγή μάς βρίσκουνε μαρμαρωμένους.

http://ppirinas.blogspot.gr/2015/10/blog-post_9.html