Μυγδαλιά

Κι ακόμα δεν μπόρεσα να καταλάβω πώς μπορεί να πεθάνει μια γυναίκα που αγαπιέται. 

Έχει στον κήπο μου μια μυγδαλιά φυτρώσει 

κι είν’ έτσι τρυφερή που μόλις ανασαίνει· 

μα η κάθε μέρα, η κάθε αυγή τηνε μαραίνει 

και τη χαρά του ανθού της δε θα μου δώσει. 

Κι αλοίμονό μου! εγώ της έχω αγάπη τόση... 

Κάθε πρωί κοντά της πάω και γονατίζω 

και με νεράκι και με δάκρυα την ποτίζω 

τη μυγδαλιά που 'χει στον κήπο μου φυτρώσει. 

Αχ, της ζωούλας της το ψέμα θα τελειώσει· 

όσα δεν έχουν πέσει, θα της πέσουν φύλλα 

και τα κλαράκια της θε ν' απομείνουν ξύλα. 

Την άνοιξη του ανθού της δε θα μου δώσει 

Κι όμως εγώ ο φτωχός της είχ' αγάπη τόση...

Ο Πόνος του Ανθρώπου και των Πραμάτων