Εν αταξίαις εύτακτοι όντες… (2006)

ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΜΑΣ

Κάτω απ’ το παράθυρο μας
πέρασε το καλοκαίρι...
Όλα κάτω απ’ το παράθυρο μας περνούν
Το καλοκαίρι, οι ρυτίδες
ένα βουνό χάδια
ένα ποτάμι δάκρυα
κι εκείνη η τοσοδούλα αμηχανία
που πέρασε
κι ούτε που να σε χαιρετήσει
κι ας ήταν καταρράχτες οι αναμνήσεις
κι άντε μετά το φράγμα της λογικής
Αφού περάσανε
αφού έγινες ένας άλλος
αφού κι εσύ, γερνάς
Αλλ’ όλα
κάτω από το παράθυρο μας πέρασαν.

Τετάρτη, 9 Ιουλίου 2003

ΦΕΓΓΑΡΙ ΣΤΟ ΜΠΑΛΚΟΝΙ

Το καλό φεγγάρι ήταν στο μπαλκόνι της
καλύτερο απ’ αυτό στον ουρανό
Έπαιζε με τα σύρματα
Ξεπέρναγε την κορυφογραμμή στον λόφο
σιγά, εξάλλου, και την κορυφογραμμή
κοντράριζε τα σύρματα της ΔΕΗ
βολτάριζε πάνω απ’ τα σκοινιά
της μπουγάδας
κι ύστερα, τσουπ, κατευθείαν στη γλάστρα της
σαν άνθος, εκεί, καμέλια λευκή
μαζί με τα αναρριχώμενα.
Ένα μη-με-λησμόνει που σου φέρνει
υπερένταση, όπως ισχυρίζονται
-όταν έχει γέμιση— οι αστρολόγοι.'^
Αλλά το άνθος ή η βόμβα, όλα κι όλα,
στο μπαλκόνι της βρίσκεται.

Τετάρτη, 15 Ιουλίου 2003,
Αθηναϊκό.

ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ, ΑΣΤΟΧΗΣΕ Η ΗΛΕΚΤΡΑ

Αστόχησε
Και, όμως, πάραυτα υπήρξε απολύτως
Καθωσπρέπει.
Τυπική, αξιοπρεπής, πάντοτε χαμογελαστή -ελαφρώς-
κι ευθυτενής
οπωσδήποτε ευγενής, ουδέποτε ξεσπούσε.
Όλα μέσα της: πάθη και πόθους,
χάχανα και λυγμούς
ούτε δάκρυ.
Απολύτως προβλέψιμη, έτσι συνεπής και
συνετή· όλα τα ’κάνε.
Σπούδασε, δούλεψε, η πιο καλή
μαθήτρια, το πιο καλό παιδί

Κι ύστερα, ράγισε.
Σαν πορσελάνινη κούκλα.

Νέα Μάκρη
Τρίτη, 22 Ιουλίου 2003