Αναγνώστες

Γιατὶ τὸ ξέρω· πιὸ βαθιὰ κι ἀπ᾿ τὸν πηχτὸν ἀστρόφως, κρυμμένος σὰν ἀετός, μὲ περιμένει, ἐκεῖ ποὺ πιὰ ὁ θεῖος ἀρχίζει ζόφος, ὁ πρῶτος μου ἑαυτός... ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ

Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2016

Μαντώ Δελακοβία



 
περπατάω στα τέσσερα
ελπίζω να φτάσω την γύμνια σου
να φάω ελάχιστη σάρκα
να φάω περίσσεια σαρκός

να σε αλώσω μέσα μου
να γίνει εγώ
τα θαυμάσιο πέος
και η ψυχή σου

η Αν Σέξτον
ρώτησε ένα μπλε κουστούμι
αν του αρέσει
ως υποφαινόμενη ποιήτρια

εκείνο απάντησε με σιωπή

η δική σου σιωπή
στην δική μου αντίστοιχη ερώτηση
είναι που μου ανοίγεις αίφνης
τα πόδια
και μπαίνεις
στο επτάκλειστο δωμάτιο
βυθίζοντας
το μαχαίρι του Ιονέσκο
ταυτόχρονα στην καρδιά

κ. καθηγητά
το αίμα μου τότε είναι η χαρά σου

όμως βρίσκω πως είναι
της φαντασίας το πρόσωπό μου
της φαντασίας τούτο το ποίημα
και συ φανταστικός που ρώτησα
ακόμα πιο πολύ

τη δουλειά έχει στα όνειρά μου
το μπλε κουστούμι σου
χωρίς πουκάμισο
με ένα εσταυρωμένο στο στήθος;

περπατώ στα τέσσερα
και σε φτάνω
φυλάξου
αν μέσα μου μπεις
η πόρτα θα κλείσει
πίσω σου
και τι να σε κάνω Μινώταυρε
στο λαβύρινθο της ζωής μου
ταίζοντας σε διαρκώς
τον παιδικό ερωτισμό μου και
το κοριτσάκι που
δεν μεγάλωσε ποτέ;

κάποτε θα μεγαλώσω
και αλίμονο
θα φαγοθείς
ως γλυκό κρέας ή
πολυκαιρισμένη ζάχαρη
της αιώνιας ανθρώπινης πείνας

Δεν υπάρχουν σχόλια: