Αναγνώστες

Γιατὶ τὸ ξέρω· πιὸ βαθιὰ κι ἀπ᾿ τὸν πηχτὸν ἀστρόφως, κρυμμένος σὰν ἀετός, μὲ περιμένει, ἐκεῖ ποὺ πιὰ ὁ θεῖος ἀρχίζει ζόφος, ὁ πρῶτος μου ἑαυτός... ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ

Παρασκευή 26 Μαΐου 2017

Κύλησε το φεγγάρι και απλώθηκε τρυφερά στους ουρανούς





Κύλησε το φεγγάρι και απλώθηκε τρυφερά στους ουρανούς
Θρυμματίζω τις πέτρες που γδερνουν την μνήμη
Ενώνω τα κρυστάλλινα κομμάτια, σχηματίζονται σκαλοπατια
Ανεβαίνω με βηματα διάφανα
Απλωνω τα χέρια και αγκαλιαζω ένα κομμάτι ουρανου
Νερά χρόνου ανασαινουν τα ταξιδια που ονειρεύονται
τα σύννεφα
Στο λευκό του ενεστώτα δέθηκε ο χρόνος
με κόκκινες κλωστες από τα σεντόνια των σύννεφων
Ή άμμος της αιωνιότητας ρέει στα δάχτυλα μας
όταν το φως αιωρείται στην αρχαία εικόνα
του κύκλου του φεγγαριού
Μέσα στις παλάμες μας ανασαινουν οι αλήθειες
που αναδύθηκαν
Μυστικός ο πόνος των γιασεμιων
Σε συναντω στο μοναχικό σπίτι στην άκρη
της θάλασσας, εκεί που κομματιαζονται
τα κοχύλια της απουσίας
Εκεί που τα ματια της νυχτας τυλίγουν την ωραιότητα
των αφθαρτων συναισθημάτων
Σ.Χ.


Πράξη τελεία Έρωτας
Εκδόσεις Ιωλκος

Δεν υπάρχουν σχόλια: