Αναγνώστες

Γιατὶ τὸ ξέρω· πιὸ βαθιὰ κι ἀπ᾿ τὸν πηχτὸν ἀστρόφως, κρυμμένος σὰν ἀετός, μὲ περιμένει, ἐκεῖ ποὺ πιὰ ὁ θεῖος ἀρχίζει ζόφος, ὁ πρῶτος μου ἑαυτός... ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ

Τετάρτη 26 Ιουλίου 2017

ΑΔΕΙΑ ΑΠΟΥΣΙΑΣ ΣΤΟΝ ΑΝΕΜΟ









Σε κάτι λοφοπλαγιές κοντά στο χωριό κατασκηνώνουν χωράφια που βγάνουν μιμόζες. Την εποχή της συγκομιδής των καρπών συμβαίνει ενίοτε να συναπαντήσεις, αρκετά μακριά απ’ τον τόπο της, κάποια κοπέλα που ευωδιάζει μύρα εξαιρετικά χιλιάδες και που τα χέρια της έχουν εργαστεί σκληρά, πολύ σκληρά όλη μέρα ανάμεσα στα εύθραυστα κλαράκια. Όμοια με λάμπα είναι και μ’ ένα φωτοστέφανο αρώματος πλατύτατο απομακρύνεται, φεύγει, πηγαίνει έχοντας πια το ηλιοβασίλεμα στα νώτα της.
  Να της απευθύνεις το λόγο θά ’τανε ιεροσυλία.
  Τα χόρτα λειώνουν κάτω απ’ τα σχοινένια της παπούτσια· άνοιξέ της δρόμο να διαβεί, να πάει. Μπορεί και νά ’σαι τυχερός και να διακρίνεις να διαγράφεται στα χείλη της η χίμαιρα της υγρασίας που αρδεύει βαθιά τη Νύχτα.



Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
http://alonakitispoiisis.blogspot.gr/

Δεν υπάρχουν σχόλια: