Αναγνώστες

Γιατὶ τὸ ξέρω· πιὸ βαθιὰ κι ἀπ᾿ τὸν πηχτὸν ἀστρόφως, κρυμμένος σὰν ἀετός, μὲ περιμένει, ἐκεῖ ποὺ πιὰ ὁ θεῖος ἀρχίζει ζόφος, ὁ πρῶτος μου ἑαυτός... ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ

Κυριακή 20 Αυγούστου 2017

Λεμύθου


Τα σπίτια απορροφούνται αργά από το βαθύ τοπίο.
Η κοιλάδα βουλώνει στόμια σιωπής
με θροΐσματα τους δάσους 
-ακούγεται μόνο
η τρομαχτική του μέλλοντος
κραυγή μας
.
Κάθομαι σχεδόν πάνω στο κλήμα
όλα πέφτουν
εκτός από μένα
Μπροστά μου
σε απόσταση χιλιάδων ετών φωτός
οι ουρές μεγαλοπρεπών αστεριών
καίνε τις βουνοκορφές.
Το υπερμεγέθες χέρι μου
κατασβήνει τις φωτιές
Ο λαβύρινθος του ορίζοντα
με καλεί αλλά πρώτα μου ζητά
να γράψω μια αληθινή ιστορία
Για μια στιγμή
παύω, εξαφανίζομαι
όταν από μέσα μου
- για να εισχωρήσει ένας κόκκος φωτός
εκρέει ορμητικά
μια δέσμη
πυκνού σκοταδιού

Δεν υπάρχουν σχόλια: