Γιάννης Γκούμας, Ποιήματα

Ο αληθινός μου εαυτός θα είναι όταν πεθάνω.
Παρμένος από μια ζωή αφόρητη
στην πραγματικότητα. Δυσκολεύτηκα να την ανεχθώ,
αλλά δεν το βάζω κάτω, την θεώρησα
ότι άξιζε, άξιζε τουλάχιστον να βάλω το μυαλό μου
σε δοκιμασία. Η κάθε μέρα
μελανιάζει τις φιλοδοξίες και τις αρετές μου.
Οι στιγμές ξεχειλίζουν από ετερότητα.
Όπως ένα κερί λιωμένο από τη φλόγα του
είναι όσο καλύτερα μπορώ να περιγράψω τη ζωή μου.

28.7.17
`
*
Η νεαρή Μαρία που μένει απέναντι
ακουμπάει στο κιγκλίδωμα του μπαλκονιού της,
τα μαλλιά της δύο ξανθοί καταρράκτες
εκατέρωθεν του προσώπου της, λυκόφως
στα μάτια της, και οι γλουτοί της
να αντικαθρεφτίζονται στη τζαμόπορτα.

Αν αναμένει μια άφιξη
θα είναι το γατάκι στον κήπο
που της νιαουρίζει λαχταριστά.
Τούλινος άνεμος ντύνει τα πυκνόφυλλα
δέντρα, η χορωδία των τζιτζικιών
υπερακοντίζει όποιο άλλο ρυθμό.

Αυτήν την ώρα οι κλειστές κουρτίνες
των σπιτιών κάνουν θέατρο σκιών
όσους μένουν μέσα. Συνειδητά ή ασυνείδητα
έχουν την ανυπαρξία από κοινού.
Το χάρισμα είναι να είσαι ζωντανός
για τα ναι και όχι του αύριο.
Όσο για μένα, να σφιχταγκαλιάζω έχω μόνο τον αέρα.
Πάνε οι μέρες που μια σάρκα αρωμάτιζε
τα άδεια χέρια μου.

30.7.17

`
*
1.
Το μεταναστευτικό μου μυαλό, δώρο DNA,
δίχως οδηγίες χρήσεως.

2.
Πάω στο κρεβάτι με μένα, σηκώνομαι με μένα,
αντισυλληπτικό χάπι η μοναξιά μου.

3.
Η μύτη μου είναι πιο φιλοσοφική
από το στόμα μου. Παίρνω πάντα χαμπάρι
ποιος προσπαθεί να μου τη φέρνει.

4.
Η μπροστινή πόρτα δεν στρίβει ούτε
για αφίξεις ούτε αποχαιρετισμούς.
Και δεν εκπλήσσομαι που τα κλειδιά
με κοροϊδευτική διατύπωση κλειδώνουν.

5.
Όταν με φίλησε στο στόμα
και την γλώσσα μου πέρασα πάνω του,
κατάλαβα ότι η δίαιτά μου έχει αλλάξει.

6.
Για τη νύχτα ένα χασμουρητό
σαν ασθενοφόρο
για τις ονειροπολήσεις μου.

7.
Δεν έχουν τίποτε νόμιμο τα αισθήματά μου.
Ακυρώθηκαν την ημέρα που γεννήθηκα.
Περνώ την ώρα μου προσπαθώντας να νομιμοποιήσω
συναισθήματα, αισθήματα και ένστικτα σε χαρτί.

8.
Ο πατέρας μου από τις Σπέτσες και την Άνδρο,
η μητέρα μου από την Ιθάκη,
κι εγώ «ποιητική αδεία».
29.6.15

9.
Αυτό το ρολόι χειρός που μου άφησε ο πατριός μου
(ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή του),
κάθε μέρα το κουρδίζω. Δεν θέλω
να σταματήσει να του λέει την ώρα.
30.6.15
`
*
ΠΑΕΙ ΚΙ ΑΥΤΗ Η ΜΕΡΑ

Βροχή καρυκεύει τη βραδιά.
μια κρύα μέρα – από κάθε άποψη –
έφτασε στο τέλος.
Το θερμόμετρο στον τοίχο καυχιέται
για τους είκοσι βαθμούς Κελσίου
(στο διάολο η χρηματαγορά!).
Ρίχνοντας μια ματιά γύρω
αντιλαμβάνομαι με πόνο
τι ανυπαρξία που είναι η μοναξιά.
Και πώς την διατυπώνεις;
Κοιτάζοντας τον εαυτό σου στον καθρέφτη;
Λες εις υγείαν στη σκιά σου;
Κάνεις πάλι ντους;
Μπορεί το νερό να σβήσει τη δίψα του κορμιού;
Ούτε η ποίηση ούτε η μουσική την κατευνάζουν.
Να καταφύγω στο σύστημα Μπράιγ
μήπως και νιώσω κάτι;
Γεννήθηκα από ένα αυθόρμητο κενό για να ζω
αποκομμένος από πράγματα και φίλους.
Γι’ αυτό είμαι ένας υπέροχος ηθοποιός!

30.1.15
`
*
Ποίημα

Το μυαλό μου είναι ένας εκπατρισμένος τρόπος ζωής.
Η κάθε μέρα είναι προσκύνημα για το οποίο
το ρολόι ρυθμίζει την παραπλήσια στιγμή. Ο ήλιος αφήνει
σουρεαλιστικά μοτίβα στο έδαφος. Χορογραφεί την διαδρομή μου
τη συνοδεία το βουητό της αύρας (λέω ότι οι ουρανοί
θα έλιωναν αν έτρεφα ελπίδες για μεταθανάτια ζωή!).
Οι λέξεις παρασύρονται στα ποιήματα που γράφω.
Περιέχουν πολλά που δεν έχω ή που δεν χρειάζεται
να μεταφέρω (κάποιος είπε κάποτε ότι εκπορνεύω
την ποίησή μου!). Ξεντύθηκα από ελπίδες, όπως
βγάζω τα ρούχα μου. Τις προσευχές τις έχω στη ναφθαλίνη,
ίσως μια μέρα να είναι στη μόδα και πάλι. Τι χρειάζομαι να με ανεβάσει
είναι για κάποιον να έρθει και να αγγίξει τη μοναξιά μου. Τυχόν ήχους ακούσω
είναι σαν λόγια εσπεράντο. Έχω βρει έναν τρόπο
να λέω ναι στο όχι. Αν κάποιο ποίημα που γράψω
πιέσει τα χείλη του σφιχτά και πιο σφιχτά,
καλύτερα θα ήταν να είμαι μαριονετίστας.

6-7.1.17

http://www.poiein.gr/archives/37161/index.html#more-37161