Ο άνθρωπος τη νύχτα είναι πιο αθώος. Αν ορίσουμε ως αθωότητα το πεδίο δράσης των ηδονών. Είναι πιο ευάλωτος στις σκόρπιες στάχτες της παρηγοριάς, βάζοντας βαθμό μηδέν στη νορμάλ συμπεριφορά που υπέδειξε υπό το φως του ήλιου. Ο πόνος, η χαρά και το φεγγαράκι μοσχαναθρέφουν ευαισθησίες. Μια θεμελιακή αμφιβολία πολιορκεί την αρχή της πραγματικότητας, τείνοντας να υποκλέψει απ’ τις παρούσες μορφές της ζωής τον δεσποτικό χαρακτήρα με τον οποίο επενδύονται. Εγώ θα σε κυριεύσω εαυτέ μου και θα σε σώσω απ’ τη σύγχυση κι απ’ την χαραδροειδή σου μελαγχολία. Εγώ τη νύχτα θα σε ξαναπλάσω μακριά απ’ τη στερεομετρία των ήχων του βιοπορισμού. Μακριά απ’ τις πρωτεΐνες και τα εορτολόγια. Κοντά εκεί στο συμμαζεμένο ερωτόπληκτο μεσονύχτι. Κοντά στο ειδύλλιο των φόβων και στο χαλαρό σώμα που χωρίς έπαρση ζητά να μεταμορφωθεί σε αυτό που δεν το αφήνουν να είναι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου