Αναγνώστες

Γιατὶ τὸ ξέρω· πιὸ βαθιὰ κι ἀπ᾿ τὸν πηχτὸν ἀστρόφως, κρυμμένος σὰν ἀετός, μὲ περιμένει, ἐκεῖ ποὺ πιὰ ὁ θεῖος ἀρχίζει ζόφος, ὁ πρῶτος μου ἑαυτός... ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ

Κυριακή 13 Αυγούστου 2017

[Οικοκυρικά]


Η πρώτη ύλη μας είναι το χρήμα. Η σπλήνα μας είναι χρήμα. Τα νεφρά μας είναι χρήμα. Τα χείλη μας με τα μικρούλικα χνουδωτά βρύα είναι χρήμα. Τα γεννητικά μας όργανα είναι χρήμα. Τα έμμηνα είναι χρήμα. Οι εμμονές είναι χρήμα. Τα δάκρυα είναι χρήμα. Τα βυζιά είναι χρήμα. Υπάρχει όμως κάτι το απροκάλυπτα λαθεμένο σ’ αυτή καθεαυτή την έννοια του χρήματος. Χρειάζεσαι όλο και πιο πολλά χρήματα για να αγοράσεις όλο και πιο λίγα πράγματα. Το χρήμα είναι σαν την πρέζα. Η δόση που σε φτιάχνει τη Δευτέρα δε σε φτιάχνει την Παρασκευή. Κι ολόκληρο το κορμί μας που παράγει χρήμα γίνεται βλαμμένο και αποκρουστικό. Φτάνει στα άκρα. Ματώνει, σέρνεται, υπομένει. Κι έπειτα μέσα στην άγρια νύχτα όταν κλείνουν τα λαμπάκια του παγκόσμιου Λούνα Παρκ και μένει ολομόναχο με το καυλί στο χέρι και τη μήτρα στον αφρό, περιμένει τα χάπια, το αλκοόλ, τη μαστούρα, για να βγει για λίγο απ’ τη γραμμή παραγωγής. Για να μυρίσει λίγη αληθινή ζωή καμωμένη από σβουνιές και υγρά ακολασίας.

Δεν υπάρχουν σχόλια: