Τίποτε καινούργιο

Καλώς ήλθες φθινόπωρο
Από όλες τις εποχές του χρόνου
Μόνο εσύ τόσο μας καταλαβαίνεις
Ο ήλιος από το Σεπτέμβρη δεν ευκαιρεί
Κοιτάζει ανοιχτά μόνο το συμφέρον του
Κι αποτραβιέται σε άλλους ουρανούς και πέρα κόσμους
Καταμετρά τις ασθενικές αχτίδες του συνοφρυωμένος
Πίσω από το μεσοπέλαγο όπου τορπιλίστηκε το σεληνόφως
Και κουνά επικριτικά το κιτρινισμένο του δάχτυλο
Αν ικετεύσουμε στο πρόωρο ηλιοβασίλεμα
Λίγο φως ακόμη

Τα γκρίζα της βροχής σύννεφα
Και το απογευματινό μεγάλωμα της νύχτας
Είναι το δικό μας πρόσωπο το θλιμμένο
Βαθιά σημαδεμένο από τις υψηλές θερμοκρασίες που προηγήθησαν
(πάγωσαν στις ζεστές μέρες του καλοκαιριού τα χαμόγελά μας)
Κι από τους κρύους που έπονται χειμώνες
(το χιόνι θα κάψει τις βαρκούλες
τ’ άσπρα καράβια που αρμενίζουν
μέχρι και την τελευταία σανίδα σωτηρίας)

Καλώς ήλθες φθινόπωρο
-κι εσύ ακόμα ήλιε με τα δόντια!-
Από όλες τις εποχές του χρόνου
Μόνο εσύ τόσο μας καταλαβαίνεις
Πού καιρός να δούμε εμείς τον κόσμο
Μέσα από τα ευάλωτα μάτια μας
Υπάρχει κίνδυνος στ’ αλήθεια να εκτεθούμε
Στα μεταίχμια της παγωνιάς και του θέρους
Να διαπιστώσουμε ιδίοις όμμασι
Πως είμαστε μια ξέφρενη τροχιά
Που χρόνο με το χρόνο φθίνει
Γύρω από έναν άγνωστο πλανήτη
Κι ο κλειστός κύκλος της αλλαγής των εποχών
Τίποτε καινούργιο στη γη δε θα φέρει

Lucifugo, a diavolo in corpo