Η μάνα μου μοιάζει με φεγγάρι.

Η μάνα μου μοιάζει με φεγγάρι.
Δραπέτευσαν οι αμαρτίες
από τα χέρια και τα μάτια
και λευκάνθηκαν μαλλιά και δέρμα.
Περιμένει τη μεγάλη έξοδο. 
Τα μάτια της στυλώνει κάθε μέρα
στο μπαλκόνι.
Η καρέκλα στην ευθεία οδό.
Ούτε μια μοίρα παρακεί,
έτσι για παρέκκλιση.
Πίσω της
όλο το σπίτι,
εγώ,
οι μνήμες μεσ΄ στα πράγματα
συναζόμαστε στην αναμονή
για την πιστολιά στο σημείο εκκίνησης.