Αναγνώστες

Γιατὶ τὸ ξέρω· πιὸ βαθιὰ κι ἀπ᾿ τὸν πηχτὸν ἀστρόφως, κρυμμένος σὰν ἀετός, μὲ περιμένει, ἐκεῖ ποὺ πιὰ ὁ θεῖος ἀρχίζει ζόφος, ὁ πρῶτος μου ἑαυτός... ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ

Σάββατο 20 Ιανουαρίου 2018

Φερνάντο Πεσόα


Απ’ το χωριό μου βλέπω όσα βλέπει
από τη Γη κάποιος κοιτάζοντας το Σύμπαν. 
Γι’ αυτό και το χωριό μου είναι μεγάλο 
όσο κ’ η ίδια η Γη. Κι εξάλλου εγώ 
είμαι το σχήμα όλου αυτού που βλέπω 
κι όχι το σχήμα του δικού μου του κορμιού...
Στις πόλεις η ζωή είναι μικρότερη...
Μας κάνουν πιο μικρούς γιατί μας παίρνουν
όσα τα μάτια μας μπορούσαν να μας δώσουν.
Μας κάνουνε φτωχούς γιατί ο μόνος
πλούτος του ανθρώπου είναι το να βλέπει.
*
Αυτή εδώ η κυρία παίζει πιάνο
όμως δεν ειν’ ο ήχος του νερού
κι ούτε το θρόισμα του ανέμου μες στα δέντρα.
Γιατί θα πρέπει να ’χεις ένα πιάνο;
Το πιο καλό απ’ όλα είναι η Φύση.
Σ’ αυτή να στήνεις το αυτί σου και ν’ ακούς.
*
Ξέρω πως του Βιργίλιου οι βοσκοί
παίζαν αυλούς ή και τσαμπούνες με ασκούς
και ψάλλανε τον έρωτα πολύ ποιητικά.
(Ποτέ μου εγώ δε διάβασα Βιργίλιο·
και άλλωστε γιατί να τον διαβάσω;)
Μα ξέρω εγώ πως του Βιργίλιου οι βοσκοί
ήσαν Βιργίλιοι, το ξέρω από τη φύση
πού ’ναι αρχαία, όμορφη κι απλή.
*
Οι ρίμες δε με νοιάζουνε. Σπάνιο είναι να ’βρεις
δυο δέντρα που να μοιάζουνε το ένα δίπλα στ’ άλλο.
Σκέφτομαι, γράφω, έτσι να το πω
όπως και τα λουλούδια έχουν χρώμα.
Όμως ο τρόπος που εκφράζομαι εγώ
δεν είναι τέλειος σαν των λουλουδιών
γιατί η θεϊκή μού λείπει απλότητα
να ’μαι ολότελα το εξωτερικό μου.

Δεν υπάρχουν σχόλια: