Στοιχειωμένο σπίτι

Μια τελευταία ματια στις γωνιές του σπιτιού
Ανοιξα το σεντούκι να δω τα λάθη
κανένα δεν ελειπε αλλα μαραμένα , νεκρά
απ την πληρωμή του χρόνου
κι αλλα νωπά να ζητούν το μερτικό τους
Κουδούνιζαν στις τσέπες βαλάντια καρδιάς
εξωφληση ζητούσαν .
Αφησα στα χέρια και τις τελευταίες δεκάρες
ετσι κι αλλιως γυμνά πια θα βαδιζα .
Πόση καταχνιά πως μου λειψε το φως
Περπατώντας τόσο στις καταιγίδες
πως ξέχασα το δροσερό φιλί της θαλασσας
Σκέπασα τα λάθη μου θα σας θυμάμαι ειπα
ευχαριστώ γιατι με μάθατε να ψάχνω αλλο δρόμο.
Μάζεψα τους φόβους μου απ το πάτωμα
αρκετα τους μήνυσα και με ενα μπορω
στο χρονοντούλαπο τους κλειδωσα
πετώντας το κλειδί στον άνεμο
Ειδα τη δρασκελιά μου πόσο ειχε μεγαλώσει
κι ας πέρασαν μονάχα λιγα χρόνια
Επιτέλους μου φώναξε μετέωρη ξεφλούδιζα τις μέρες
Γέλασα με τα λόγια της πόσο δίκιο ειχε
Το πιο μεγαλο βήμα πόσο μικρά το μέτρησα
Οτι κρατούσα στα χερια του χρόνου μια καρδιά
και μια φέτα ήλιου μη και πνιγώ στο σκοτάδι
Τελικά πόση δύναμη εχει μια φέτα
καρπούζι που ατελειωτα αιματωνει την αορτή
μη και σωπάσει σε μια ακίνητη στιγμή
Τα ρούχα μου κρεμασμένα στο πόμολο
μιας ντουλάπας με αναμνήσεις
Ανοιξα για λιγο να δω .. πως τρόμαξα
αραχνιασμένα τα χρώματα μου σκουντουσαν ιστούς
απλώνοντας μου το χέρι να τα τραβήξω απ το βυθό
Δυο δάχτυλα και στήριξαν το δοκάρι της γέφυρας
Ξέφυγαν .. ξεφυγαν χοροπηδωντας πανω μου
σαν μικρές πιρουέτες που χαίρονταν το φουρό του χορού
Ξύπνησα τα όνειρα σηκωθήτε ειπα καιρός να αγκαλιαστούμε
Μια βαλίτσα μου ζέσταινε την παλάμη , διάλεξε εγραφε
Οτι μου χρειαζόταν πια ηταν εκεινη η δρασκελιά
να μου θυμίζει να μην ξεχνώ το βάδισμα
και τα μικρά μου χρώματα να παιξουν στην παλέτα
του γυρισμού μου στον πίνακα της ζωής
Ετουτες οι αποσκευες μου για το ταξιδι στο άγνωστο
Τωρα πια ήξερα πως ειναι να φτιάχνεις το φως
Εκλεισα την πόρτα πίσω μου και βγήκα
απ το στοιχειωμένο..εντός μου σπίτι
Κι εχει τόσες ηλιόπετρες ο δρόμος !