ΩΔΗ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΟΜΗΤΕΣ

Κομήτες, σπερματοζωάρια·
ποιος από σας γονιμοποίησε τον Ήλιο
μόνο και μόνο για να γεννηθεί
αυτός που εδώ σας ψάλλει μιαν ωδή;

Ίσως και να ’ναι οι κομήτες μόνον άγγελοι
που ’χουν πηδήξει απ’ τα μπαλκόνια του Θεού
στου Γαλαξία τα νερά, ν’ αυτοκτονήσουν·
ψάχνουν να ’βρούν μια πέτρα να χτυπήσουν
να συντριφτούν, να σκοτωθούνε, να σκορπίσουν.

Σφεντόνες ίσως να ’ναι οι κομήτες,
κάποιων παιδιών που τους αρέσει να χτυπούν
τις σβούρες που ονομάζονται πλανήτες.

Σφεντόνες ίσως να ’ναι κάποιου κλέφτη
ή των θεών που θέλοντας να παίξουν
έβαλαν στόχο τους του Ήλιου τον καθρέφτη.

Μα οι κομήτες είναι μόνο ποιητές
που μένουν έξω απ’ όλα τα συστήματα
και που κινούνται σε δικές τους τροχιές.

Κάπου και που διαβαίνουν απ’ τη Γη
για να τρομάζουν όσους λέμε σοβαρούς
και να ευφραίνουν τα παιδιά και τους σοφούς.

Τους λεν κομήτες γιατί είναι σαν τους Έλληνες
κάρη κομόωντες, ωσάν τους Αχαιούς
που ’χουν πλεξούδες τα μαλλιά στους ώμους τους.

Κι αν είναι ουρά αυτό που λέμε κόμη
και πάλι οι κομήτες είναι ωραίοι
όντας του ουρανού οι αρουραίοι.

Απρίλης 1997