ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΛΙΑ

Τα βουνά, μακρινά και ατάραχα,
το ποίημά μου σηκώνουν. Εσύ, γυμνή,
και διάφανη, ξηλώνεσαι, διαλύεσαι
σε πέταλα εύρωστα, του σφρίγους,
στην ποίησή μου ξαπλωμένη όπως είσαι.

Μπερδεμένη η κόμη σου η αβάσιμη στη θάλασσα.
Ο ήλιος να πετάει στο άρωμά σου μέσα.
Η θάλασσα στη βάση του πόθου μου. Και
κάποιο καβούρι άχρηστο θέλει το πρόσχημά μου νά ’ναι.

Η φωνή, που πάλλεται στο στήθος σου,
θάβεται στα χέρια σου
για να την έχω δίπλα μου εγώ και φράχτη μου.

Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.