ΓΑΖΕΛΑ ΤΗΣ ΘΥΜΗΣΗΣ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ

Τη θύμησή σου μη μου παίρνεις.
Μόνη στα στήθια μου άφησέ την,

τρέμισμα ολάσπρης κερασιάς
μες στου Γενάρη το μαρτύριο.

Απ' τους νεκρούς με ξεχωρίζει
ένας κακών ονείρων κόσμος.

Δίνω καημό δροσάτου κρίνου
για μια καρδιά που είν' από γύψο.

Όλη τη νύχτα μες στον κήπο
σαν δυο σκυλιά τα δυο μου μάτια.

Όλη τη νύχτα κυνηγώντας
κάτι φαρμακερά κυδώνια.

Καμιά φορά η πνοή του αγέρα
είναι μια τουλίπα φόβου.

Είναι μια τουλίπα αρρώστιας
το χάραμε του χειμώνα.

Κακών ονείρων ένας τοίχος
απ' τους νεκρούς με ξεχωρίζει.

Η ομίχλη σιωπηλά σκεπάζει
Τον γκρίζο κάμπο του κορμιού σου.

Απ' της αντάμωσης την πύλη
πικρό το κώνειο ξεφυτρώνει.

Μα άφησε εδώ τη θύμησή σου,
μόνη στα στήθια σου άφησέ την.